ఎందరో మహానుభావులు అందరికీ వందనములు 🙏🙏🙏

క్రిందటి టపాలో ఓ అజ్ఞాత గారు చేసిన అనేక వ్యాఖ్యలలో ఇది ఒకటి.

అజ్ఞాత గారు,

మీరు చేసిన అనేక వ్యాఖ్యలను ప్రచురించలేదు గానీ, మీరడిగిన వాటికి కాస్త వివరంగా సమాధానం ఇవ్వాలి. అందుకు సమయం లేక కుటుంబ వ్యవహారాలు నడుమ తీరిక కుదరక బదులివ్వడం ఆలస్యమైంది. మన్నించగలరు. ఈ క్రింద వివరణ అంతా మీ పలు ప్రశ్నలను, మీ ఆలోచన సరళిని దృష్టిలో పెట్టుకొని సమాధానం ఇస్తున్నాను.

ఈ యుగంలో ఎవరు గొప్పవారు?

అజ్ఞాత గారు, ఈ యుగంలో గొప్పవారే లేరనా మీ అభిప్రాయం? మరి వీరంతా ఎవరు? గొప్పవారు కాదా?

శంకర భగవత్పాదులు వారు (సా.శ. 788–820)

ఊహూ..... వీరు సాక్షాత్ శివాంశ సంభూతులు. గొప్పోరు కాక, ఏమౌతారు? వీరు కాకుండా చెప్పమని అడుగుతారా? సరిసరే...

రామానుజాచార్యులు (సా.శ.1017 - 1137)
మధ్వాచార్యులు (సా.శ.1238 - 1278)

అబ్బే...రామానుజాచార్యుల వారిని ఆదిశేషుని అవతారంగా చెప్తుంటారు. అలాగే మధ్వాచార్యులు వారిని హనుమంతుడు, భీముడు, అనంతరం వాయుదేవునకు తృతీయాంశ అవతారం అని కొందరు, భీముని మరుజన్మ అని కొందరు చెప్తుంటారు. కాబట్టి వీరు కాక ఇంకెవ్వరైనా ఉన్నారా...అని మరల ప్రశ్నిస్తారేమో...

శ్రీపాద శ్రీవల్లభులు (1323-1344)
వేమన (1550-1650)
సదాశివ బ్రహ్మేంద్ర సరస్వతి (1560-1750)
నారాయణ తీర్థులు (1580-1680)
మంత్రాలయం రాఘవేంద్రస్వామి (1596-1671)
త్రైలింగ స్వామి (1607-1887)
పోతులూరి వీరబ్రహ్మేంద్రస్వామి (1608-1693)
సమర్ధ రామదాసు(1608 - 1682)
సొరకాయ స్వామి(1700-1902)
పరశురామపంతుల లింగమూర్తి గురుమూర్తి (1710– 1800)
తరిగొండ వెంగమాంబ (1730-1817)
ఆదోని లక్ష్మమ్మ (1815-1933)
లాహిరి మహాశయులు (1828 - 1895)
స్వామి యుక్తేశ్వర్ (1855 - 1936)
బ్రహ్మానంద సరస్వతీ స్వామి (1863-1938)
కుర్తాళం మౌనస్వామి (1868-1943)
నార్పల తిక్కయ్యస్వామి (1870-1924)
కురుముద్దాలి పిచ్చయ్య అవధూత (1870-1951)
కదిరిమంగళం మునీంద్రస్వామి (1876-1961)

ఇలా ఎందరో గొప్పవారు ఉన్నారు కదండీ.

నిజమే కానీయండీ, వీరంతా అవధూతలు, యోగులు, కారణజన్ములు అయి ఉంటారు కదండీ... అని అంటారేమో...

రామకృష్ణ పరమహంస(1836 -1886)
వివేకానంద స్వామి (1863 - 1902)
కావ్యకంఠ వాసిష్ఠగణపతి ముని(1878 - 1936)
శ్రీ అరవింద యోగి (1872 - 1950)
మలయాళ స్వామి (1885 - 1962)
జిడ్డు కృష్ణమూర్తి (1895 -1986) గురువు
మాష్టర్ సి వి వి (1868 - 1922) యోగులు
పరమహంస యోగానంద (1893-1952)
శ్రీ రమణ మహర్షి (1879 - 1953)
పరమాచార్య చంద్రశేఖరేంద్ర సరస్వతి స్వామి (1894 - 1994)
వీరంతా గొప్పవారే కదండీ...

ఊ...కానీ, వీరిలో కొందరు తాత్వికులు, పరమగురువులు ఉన్నారు. పరమ గురువులంతా పరమాత్మ ప్రతినిధులే, పరబ్రహ్మాంశలో జన్మించిన వారే అని పెద్దలు అంటుంటారు. ఇంకనూ వీరిలో కొందరు అసామాన్య భక్త మహాశయులు...వీరు గొప్పవారేనండీ నిస్సందేహంగా. కానీ, సామాన్యులు గొప్పవారు కాదు కదా...

ఇది సరైన మాట కాదు అజ్ఞాత గారు. సామాన్యులు తమ అసామాన్యమైన భక్తితో ఎంతో గొప్పవారైనవారు చాలామంది వీరిలో ఉన్నారు. నిజానికి అందరి కంటే గొప్పవాడు భక్తుడే. ఎప్పుడో విన్న ఓ కథ గుర్తుకు వస్తుంది.
'భూమి, నీరు, అగ్ని, వాయువు, ఆకాశమనే పంచభూతాలలో ఏది గొప్ప'దని అడిగాడు శ్రీ మహావిష్ణువు, నారదుల వారిని. 'భూమి గొప్పద'న్నాడు నారదుడు. 'భూమండలంలో ఒక వంతే భూమి, మూడొంతులు నీరు కదా, భూమి గొప్పదెలా అవుతుంద'న్నాడు విష్ణువు. 'అయితే జలం గొప్పద'న్నాడు నారదుడు. 'అంతటి జలాన్ని అగస్త్యుడు తాగేశాడు కదా' అన్నాడు విష్ణువు. 'అయితే అగస్త్యుడు గొప్పవాడ'న్నాడు నారదుడు. 'అంత పెద్ద ఆకాశంలో అగస్త్యుడు ఒక చిన్న నక్షత్రమే కదా' అన్నాడు విష్ణువు. 'అయితే ఆకాశమే గొప్పద'న్నాడు నారదుడు. 'అంతటి ఆకాశాన్ని భగవంతుడు వామనరూపంలో తన పాదంతో కప్పేశాడు కదా' అన్నాడు విష్ణువు. 'అయితే భగవంతుడు పాదం గొప్పద'న్నాడు నారదుడు. భగవంతుని పాదమే అంత గొప్పదైనప్పుడు మొత్తం భగవంతుని రూపాన్నే భక్తుడు తన హృదయంలో బంధిస్తున్నాడు కదా అన్నాడు విష్ణువు. 'అయితే భక్తుడే గొప్పవాడ'న్నాడు నారదుడు.

సుదీర్ఘమైన కాలవాహినిలోఎందరో భక్తులు పూజాపుష్పాల్లా తేలియాడి పరమాత్మలో లయించి పోయారు. వారు ఇప్పుడు లేరు కానీ, వారి జీవిత గాథలు ఎందరో సాధకులకు ప్రేరణగా నిలిచి ఉన్నాయి.

అలాంటి గొప్ప భక్తులు ఎందరో.... ఉదాహరణకు -

"తుమ్ భయే సరోవర్, మై బనీ మఛియా
తుమ్ భయే చందా, మై బనీ చకోరా
తుమ్ భయే తరూవర్ మై బనీ ఫఖియా"

"నీవనే సరస్సులో చేపవై నేను సంచరిస్తాను. నీవనే చంద్రుడికై తపించే చకోరాన్నై జీవిస్తాను. నీవనే చెట్టుపై నేను పక్షినై మనుగడ సాగిస్తాను"

"జో తుమ్ తో డో పియా మైనహీ తోడోరే
తోరీ ప్రీత్ తోడో కృష్ణ కౌన్ సంగ్ జోడో...జో తుమ్"

"నీకు దూరమై నేను జీవించలేను. నిన్ను వదిలి నేను మరెవరినీ ఆశ్రయించలేను. మన చిరకాల బంధాన్ని నీవు త్రెంచుకున్నా, కృష్ణా! నేను నిన్ను విడిచిపెట్టను".

తన సర్వస్వమయిన గిరిధర గోపాలుని కోసం ఇంతలా పరితపిస్తూ అకుంఠిత భక్తితో ధన్యత పొందిన మీరాబాయి గొప్పది కాదా?

సంధ్య వార్చుకోవడానికి సాక్షాత్తు విఠలునితోనే నీళ్ళు తెప్పించుకొన్న భాగ్యశాలి పురందరదాసు గొప్పవాడు కాదా?

అవివేకం, దుర్జనమిత్రుల సాంగత్యం కామాంధకారంతో ఉండే ఓ వ్యక్తి పరివర్తునుడై, ఇక తన జీవితంలో మళ్ళీ బాహ్య ఆనందాలపై మనసు మరలకుండా తన కళ్ళను తానే పొడుచుకొని, మనో నేత్రాల ముందు శ్రీకృష్ణుడే కదలాడేటట్లు ప్రార్థిస్తూ, కృష్ణ భక్తుడై పరితపిస్తూ ఆకలిదప్పులు లేకుండా తిరుగాడుతుండగా, ఆ సమయంలో బాల గోపాలుడుగా వచ్చి తనకు ఆహారం అందిస్తున్నది కృష్ణుడే అని గ్రహించి, కృష్ణ సాక్షాత్కారం పొంది ధన్యుడైన బిల్వమంగళుడు గొప్పవాడు కాదా?

సూరదాసు పాడుతుంటే శ్యామనాథుడు కూర్చుని చేతులు కట్టుకొని మరీ వినేవాడట. మరి సూరదాసు గొప్పవాడు కాదా?

అలనాడు యశోదమ్మ త్రాడుకు కట్టుబడినట్లు, భక్తురాలి రూపం దాల్చి, తనకు తానే త్రాడుతో బంధీ అయి, సక్కుబాయిని అనుగ్రహించిన విధం జగత్తుకు విధితమే. సక్కుబాయి గొప్ప భక్తురాలు కాదా?

శివుడును అభిషేకించడానికి చందనం దొరకక, తన మోచేతిని చందనానికి బదులుగా అరగదీసి అభిషేకించాలని తలచి, చర్మం రగిలి, ఎముకలు కనిపించేతగా మోచేతిని అరగదీసుకొని, శివయ్య దర్శనం పొందిన మూర్తి నాయనార్ గొప్పవారు కాదా?

హనుమంతుడి గుండెల్లో సీతారాములు కొలువైనట్లు తన గుండెల్లో కోదండరాముడును దర్శింపజేసిన బూర్లె రంగన్న బాబు (1895 - 1979) గొప్పవారు కాదా?

అమ్మవార్నే తన ఇంటిలో తిరుగాడునట్లు చేసుకున్న మహాభక్తుడు, చితిలో కూడా దేవత దర్శనం అయిన తాడేపల్లి రాఘవ నారాయణ శాస్త్రి (1897 - 1990) గారు గొప్పవారు కాదా?

భద్రాచలంలో రామదర్శనంకై వచ్చే భక్తులకు ఏదైన సహాయం చేయాలన్న సంకల్పం పమిడిఘంటం వెంకటరమణ దాసుది. కౌపీనం తప్ప, ఏ ఆస్తుపాస్తులు లేని ఆయన యాయవార వృత్తి ద్వారా సంపాదించిన దానితోనే, అన్నదానం చేసేవారు. ఒకనాడు దాసు గారి ప్రయత్నంకు విఘాతం రాకుండా రామలక్ష్మణులే స్వయంగా వచ్చి వండి వార్చేరంటే ఈయన ఎంతటి గొప్పవారో కదా.

సంకీర్తనలతో అన్నమయ్య త్యాగయ్యలు దైవాన్ని మెప్పించి తమ సన్నిధికి రప్పించుకొన్నారు. తులసీదాసు తన రామచరితమానస్‌ ద్వారా శ్రీరాముడి మనసు దోచాడు. మూఢభక్తితో కన్నప్ప తన రెండునేత్రాలను శివుడికి సమర్పించి దివ్య సాక్షత్కారం పొందాడు. పోలి తన భక్తితో శివయ్యను మెప్పించి, కార్తీక మాస చివరాఖన బొందితో స్వర్గానికి వెళ్ళింది.

కష్టాల్లో ఉన్నప్పుడు సీతారామ సమేతంగా వారి పరివారమంతా వచ్చి, త్యాగరాజును ఆదుకోవడం, అలానే వెంకటాద్రి నాథుడే బోయిలా అన్నమయ్య పల్లకిని మోయడం, తులసీదాసు వాకిట రామలక్ష్మణులు కాపలాదారులై నిలవడం, శ్రీ తాడేపల్లి రాఘవ నారాయణశాస్త్రి గారు తినడానికి ఏమీ లేక నీరసించి సొమ్మసిల్లగా ఆ జగన్మాతే స్వయంగా అన్నం తినిపించడం..... ఇలాంటి భక్తుల కథలు వింటున్నప్పుడు వారి అసామాన్యమైన భక్తితో ఎంత గొప్పవారు అయ్యారో అని అనిపిస్తుంది కదా.

మీ మరో ప్రశ్న 'ఇప్పుడు ఎవరున్నారు గొప్పవారు'?

ఎందుకు లేరు?

భారతీ తీర్థ మహాస్వామి, విధుశేఖర భారతీ మహాస్వామి వారిలాంటి పీఠాధిపతులు, గణపతి సచ్చిదానంద స్వామి, మాతా అమృతానందమయి, కుర్తాళం పీఠాధిపతి సిద్ధేశ్వరానంద భారతీ స్వామివారు..... ఇలా మనకి తెలిసిన వారు కొందరు... తెలియని వారు ఎందరో మహానుభావులు అందరికీ వందనములు.

అజ్ఞాత గారు!
అన్ని సంబంధాల కన్నా అపురూపమైనది అద్భుతమైనది భగవత్ సంబంధమే. జన్మించక ముందు, జన్మించిన తరువాత, జన్మ చాలించిన అనంతరం, నిరంతరం వెన్నంటి ఉండే బంధం దైవానుబందం మాత్రమే. పై గొప్పవారినంతా పరిశీలిస్తే భగవంతునితో అనుసంధానం చేసేది భక్తి మాత్రమేనని తెలుస్తుంది.

భక్తి అంటే -

ఇది నా మనమరాలు చిట్టితల్లి శ్రీమాన్వి 5th std లో వేసిన చిత్రం.

భక్తి అంటే -

భగవంతుణ్ణి మనసార స్మరిస్తూ, 'అన్యధా శరణం నాస్తి త్వమేవ శరణం మమ' అని మనల్ని మనం పరమాత్మకు అర్పించుకోవడం. అందుకే కదా, నారద మహర్షులవారు 'అన్యస్మాత్ సౌలభ్యం భక్తా' భక్తికి మించిన సాధన లేదని అన్నది.

ఇలా వీరు గొప్పవారని, వారు గొప్పవారని ఉదాహరణలు ఇవ్వడం చాలా సులువు. తమ భక్తి ప్రపత్తులతో పై వారంతా ఉదాహరణగా నిలబడటం చాలా గొప్ప విషయం. మరి అలా ఉదాహరణగా నిలబడే ప్రయత్నం మనమెందుకు చేయకూడదూ ....

అత్యాశ అంటారేమో...
కానే కాదు,
ప్రయత్నం చేద్దాం.
ఈరోజు కాకపోతే రేపు, రేపు కాకపోతే ఎల్లుండి లేదా ఆ మరుసటి రోజు...
ఈజన్మ కాకపోతే వచ్చేజన్మ, వచ్చేజన్మ కాకపోతే ఆ మరుజన్మ లేదా ఆ పైజన్మ...
ఏదో ఒకరోజునా...
ఏదో ఒక జన్మనా...
మన ప్రయత్నముకు ఫలితం రాక తప్పదు. ఇదే కర్మ సిద్ధాంతం.

అందుకే దైవాన్ని భక్తిగా నిత్యం ప్రార్ధిద్దాం. ప్రార్థన అంటే అది కావాలి ఇది కావాలి అని కోరుకోవడం కాదు. అంతా నువ్వే అంతా నీదే అంటూ, మనల్ని మనం అర్పణ చేసుకోవడం. సంపూర్ణ శరణాగతి చెందడం.

ఈ భ్రమా భరిత జీవిత నాటకం నుండి ముందుగా మనం బయటపడదాం. అంతులేని ఆశలతో, అర్థంకాని ఆవేదనతో రగిలిపోయే మనస్సుకు కళ్లెంవేసి కుదురుగా కూర్చోపెడదాం. నిలువుదోపిడి ఇచ్చినట్లు మనసునంతా శూన్యం చేసి ఆయన పాదాలముందు ఒరిగిపోదాం. హృదయాన్ని ఖాళీ చేసి వేణువులా ఆయన హస్తాల్లో ఒదిగిపోదాం. ఆరంభంలో అసాధ్యంగా అన్పిస్తుంది కానీ, ప్రయత్నిస్తూ పోతే, ఏదో ఒకనాటికి సాధ్యంకాక తప్పదు. ప్రయత్నించడం మన వంతు, ఫలితాన్ని ఇవ్వడం పరమాత్మ వంతు.

నిజమే గానీ, ఇదంతా కష్టం, కొంచెం సులువైన మార్గం లేదా?

ఎందుకు లేదండీ...

మన శాస్త్రాలు పట్ల వివేచన, మన మహర్షులు యోగులు తాత్వికులు జీవన విధానం పట్ల ఓ పరిశీలన, సదవగాహన అలవడితే, మనలాంటి సాధకులకు తత్వచింతన, దైవం పట్ల అనురక్తి, భగవత్ నామం పై ప్రీతి కల్గుతాయి. అప్పుడు అర్థమౌతుంది...
నామ స్మరణ, దైవ చింతన అని రెండు మార్గాలు ఉన్నాయని.
అమ్మా లలితాదేవి...
రామ రామా...
కృష్ణ కృష్ణా...
అని జపించటం స్మరణ.
ఆ జగన్మాత కథలను, రామకథను, కృష్ణుడు చేసిన లీలలను మహిమలను మననం చేసుకోవటం చింతన. కలియుగంలో నామస్మరణను మించింది లేదని శాస్త్ర వచనం. భక్తి ప్రేమలను అంతరంగంలో నింపి, చేసే నామస్మరణకు మించిన యోగం లేదు.

రామమంత్రం యో జపేత్ స రామో భవతీతి రామేణోక్తాః
"రామమంత్రమును జపించువాడు రాముడే యగునని రాముడే వచించినాడు" రామరహస్యోపనిషత్తు తెలిపినది. అటులనే,

యే భజన్తి తు మాం భక్త్యా మయి తే తేషు చాప్యహమ్

"ఎవరు నన్ను భక్తితో భజింతురో వారు నాయందు ఉందురు. నేను వారి యందు ఉందును" అని భగవద్గీత తెలిపింది.

భగవంతుడు భక్తసులభుడు. ఇక, ఇంతకంటే సులువైన మార్గం, సున్నిత మార్గం, సురక్షిత మార్గం, సుశిక్షిత మార్గం వేరొకటి ఏముంటుంది? ఆ నామాన్ని సదా స్మరిద్దాం... నమ్మే నామాన్ని మనసార భజిద్దాం. పెదవుల నుండి కాక, హృదయం లోంచి ఉచ్చరిద్దాం. నామాన్ని (భగవత్ నామాన్ని) నామికి ( భగవంతునికి) వినిపిస్తుందనే నమ్మకంతో కీర్తించుదాం. భగవంతుడు వింటున్నాడనే అకుంఠిత విశ్వాసంతో పలుకుదాం. నామాన్ని మించింది ఏముంది? అందుకే కదా ... మోక్షాన్ని వద్దని, నిరంతరం నీ నామం నా నాలుక మీద నర్తించగలిగేటట్లు చేయు రామా, అది చాలు నాకు అని కోరుకున్నాడు రామదాసు.

ఈ సాధన త్రికరణ శుద్ధిగా సాగితే, హృదయమనే సరస్సులో నామం ఓ తామరపూవులా వికసిస్తుంది. తామరపూవు లోని మకరందాన్ని త్రాగడానికి మనస్సు ఐహికభావనలు వదిలి తుమ్మెద వలె పరుగుతీస్తుంది.
అప్పుడే, పరిపక్వత చెందిన మనసే ఫలంగా, కోరికలులేని సమర్పణా భావాలు సుగంధపుష్పాలుగా, సర్వుల క్షేమమే మహత్వాకాంక్షగా, నిర్మల నివేదనగా హృదయాన్ని సమర్పించ గలుగుతాం. ఇప్పుడు మన సాధనకు సఫలత లభించగలదు. పరిపూర్ణ ప్రేమతో, ఆర్తిగా ఆరాధిస్తే భగవత్సాక్షాత్కారం లభిస్తుంది.

అలా భగవత్ సాక్షాత్కారాన్ని దక్కించుకున్నవారు తుకారాం, త్యాగయ్య, అన్నమయ్య, రామదాసు ప్రహ్లాదుడు లాంటి భక్తశ్రేష్ఠులు ఎందరో ... వీరంతా సజీవ సాక్ష్యంగా కాలవాహినిలో నిలిచి నామ మాహాత్మ్యాన్ని విశ్వానికి చాటి చెప్పినవారే.

హృదయపూర్వకంగా మనం దైవ స్మరణ చేస్తే భగవంతుడు మన పూజ గది ముందు దాసుడిగా వేచి ఉంటాడు. తులసీదాసు విషయంలో ఇది నిజమే కదా.

నిజమే సుమండీ...కానీ, అలా అతికొద్దిమంది మాత్రమే చేయగలరు.

ఆ కొద్దిమందిలో మనం ఎందుకుండకూడదు?

ఓ ఇనుపముక్కను ఓ రాయి మీద రాస్తూ రాస్తూ పోతే, వేడి పుడుతుంది. భగవన్నామం అనే ఇనుపముక్కతో రాయిలాంటి మనసుని అటు ఇటు అనంతంగా అఖండంగా రాస్తూ పోతే, భక్తి అనే వేడిపుడుతుంది. పుట్టిన భక్తి అనే వేడి పరమాత్మునికి ఉండే వెన్నలాంటి హృదయాన్ని కరిగిస్తుంది, కదిలిస్తుంది. కరుణింపజేస్తుంది.

అంతటి భక్తితో ఆర్తిగా వెన్నలాంటి హృదయమున్న భగవంతుణ్ణి కరిగించాలంటే చాలా ఏళ్ళు పడుతుందేమో కదండీ...

పడుతుంది. నిరీక్షించాలి!
కొంతకాలం నామస్మరణ చేసి విసిగిపోయి విడిచి పెట్టేయకూడదు. విశ్వాసంతో నిలబడాలి.

నామస్మరణతో మనసును పదేపదే భక్తిపూర్వకంగా సాధనలో ఉంచుతుంటే దేహమంతా ఆధ్యాత్మిక తరంగ ప్రవాహంగా మారిపోతుంది. నామస్మరణ చేయగా చేయగా వెదురు ముక్క లాంటి శరీరం వేణువవుతుంది.బృందావనంలో శ్రీకృష్ణుడు ఆలపించిన నాదమవుతుంది. ముల్లోకాలూ తిరిగి 'నారాయణా! నారాయణా!' అని స్మరించే నారదుడి చేతిలో తంబుర అవుతుంది. అప్పుడు దైవం అనుభవం అవుతుంది.

 

ఎక్కడ ఉన్నా, ఎలా ఉన్నా, ఏ పని చేస్తున్నా,
భయంలో, బాధలో, సుఖంలో, సంతోషంలో పాలలో కాస్త చక్కెరనో, తేనెనో కలుపుకొన్నట్లు, జీవితంలో నామాన్ని కలుపుకోవాలి. పరమాత్మ నామ ధ్యానంలో మునిగిపోవాలి. నిరంతర భగవన్నామ స్మరణమే ఆధ్యాత్మిక జీవితానికి బంగారుబాట.