సీతమ్మకై, విధికై ..... చింతన, చింతలేలా?

వైదికకాలంలోని అన్ని పురాణేతిహాసగాధలు ధార్మికంగా ఉంటాయి. సందేశాత్మకంగా ఉంటాయి. ఇది గ్రహించడం తరతమ ఆలోచనాబేధాలను బట్టి, యోగ్యతను బట్టి అర్ధమౌతుంటాయి. కొన్ని కొన్ని తమ తమ విజ్ఞతతో అందుకోవాల్సియుంటుంది. సత్యం తెలుసుకోవాలంటే, అవగాహనను పెంచుకుంటూ, ప్రతీ ఘటనను పారమార్థికంగా పరిశీలించండం అలవర్చుకోవాలి. 

ఈ మధ్య ఒకరు రెండు ప్రశ్నలడిగారు - 

1. గర్భవతి అయిన సీతమ్మను అడవిలో విడిచిపెట్టేశారే ... ఇది శ్రీరామునికి ధర్మమా? ఆమె ఏమైనా చేసుకుంటే? 

2. తలరాతను తప్పిచుకోలేమా?

ముందుగా తల్లి సీతమ్మ గురించి అర్ధం చేసుకుందామంటూ ... పెద్దలు చెప్పగా... విన్నదీ, చదివినదీ ... నా చిరు అవగాహన మేరకు, ఇలా బదులిచ్చా - 

                          

                  

భగవంతుడైనా మానవునిగా జన్మించినప్పుడు మానవునిగానే జీవించాలి. ప్రకృతిలోనికి దిగివచ్చిన పరాత్పరుడు ప్రకృతి విధి విధానాన్ని అనుసరిస్తూనే, అనుభవిస్తూనే, దుష్ట శిక్షణ, శిష్ట రక్షణ చేస్తూ మానవుడు మాధవుడుగా ఎలా మారాలో తెలియజేయాలి. లోకాన్ని రక్షించాలనుకున్నప్పుడు ఈ లోకంలో ఒకరిగా బ్రతకాలి కాబట్టే, ఎంతో సహనంతో సాదాసీదాగా ఓ చక్కటి భార్యగా తన భర్తను అనువర్తిస్తూ జీవించిన  మహా సాధ్వి సీతమ్మతల్లి. ఎంతో విజ్ఞత గల సీతమ్మతల్లి, తన ప్రాతివత్యంతో రావణుడు తనని ఎత్తుకెళ్లినప్పుడే సంహరించగల ధీశాలి అయినను, తన భర్తచే రాక్షస సంహారం జరిపించి, ధర్మనిరతి, సత్య ఔన్నత్యం, రాజనీతి,  మానవుడు మాధవుడుగా ఎలా మారాలో రాములవారి ద్వారా లోకానికి తెలియజెప్పాలని భావించిన దొడ్డ యిల్లాలు. అటువంటి సీతమ్మ, శ్రీరాముని వంశాకురం తన గర్భంలో జీవం పోసుకుంటున్నప్పుడు, ఆ వంశమును నిలబెట్టాలనే తపిస్తుంది తప్ప, తాను ఏమీ చేసుకోదు. సీతమ్మతల్లి భర్త మనసెరిగిన ధర్మానువర్తురాలు.   ఇప్పటికాలంలా సరైన ఉత్తీర్ణత లేదనో, అనుకున్న కళాశాలల్లో సీటు రాలేదనో... చిన్ని చిన్ని ఇబ్బందులకు అవివేకపు ఆలోచనలతో ఆత్మహత్యలు చేసుకునే మానసిక దుర్బలత ఆనాడు లేదు. ఈ కలియుగపు దృష్టితో ఆ యుగాన్ని వీక్షించడం తగదు. 

ఇక నా రామయ్యతండ్రి ధర్మ నిరతి - 

సత్యం ని అసత్యం కప్పగలదు గానీ, సత్యంను కాల్చలేదు. కానీ, సత్యం వెలుగుచూస్తే అసత్యం బూడిదవుతుంది. సత్యమైన సీతను అగ్ని కాల్చలేదు.  ఈ సత్యంను అందరూ గ్రహించాలనే పరాయివాని చరలో కొంతకాలం వుండివచ్చిన సీతను రాముడెలా స్వీకరించాడన్న లోకాపవాదు రాకూడదనే సీతమ్మచే అగ్నిప్రవేశం చేయించాడు. అయినను  జనాపవాదు తప్పలేదు. 
                        

ఇప్పుడు శ్రీముని ముందు రెండు ధర్మ ప్రశ్నలున్నాయి - 

1. రాజ్యాధికారం వంశపారంపర్య సంక్రమణం. రాజ్యంలో అందరూ నన్ను అంగీకరించి రాజుని చేశాకా, రాజధర్మంను పాటిస్తూ సీతమ్మను విడిచిపెట్టడం.  

2. వివాహధర్మానుసారాం భర్తగా భార్యను జీవితాంతం పోషించాలి కాబట్టి సీతకోసం రాజ్యాన్ని విడిచిపెట్టడం. 

విడిచిపెట్టడం - అందరికోసం ఒకరినా ... ఒకరికోసం అందరినా...    

అయితే ధర్మసూక్ష్మం నెఱిగినవాడు శ్రీరామచంద్రుడు. రాజ్యపాలనను విడిచిపెట్టడం స్వధర్మానికి విరుద్ధం. ఆ కాలంలో రాజధర్మాన్ని అనుసరించి ఒక రాజు తన ప్రజలకు సుస్థిరమైన పాలన, రక్షణ అందివ్వడానికి అవసరమైతే స్వసుఖాన్ని, ప్రాణాన్ని త్యజించాలి. రాజ ధర్మం సర్వ సమ్మతం. భర్తధర్మం వ్యక్తిగతం. అందుచే సీతా పరిత్యాగం తప్పనిసరైంది. అలా కాకుండా, సీతకై సింహాసనాన్ని విడిస్తే - వ్యక్తిగత సౌఖ్యంకై వంశపరువుని, రాజధర్మాన్ని తప్పినట్లవుతుంది. స్వధర్మాన్ని వీడినట్లవుతుంది. ఈ రీతిలో చేసినట్లయితే, తన పూర్విజులు స్వాయంభువ మనువు నుండి తన తండ్రి దశరధుని వరకు కళంకాన్ని, తన తదుపరి వంశీకులకు అధోగతిని తెస్తుంది. ఇది వంశ ప్రతిష్ఠాభంగం. అందుచే గర్భవతి అయిన సీతమ్మను విడిచిపెట్టాడు. అదీ ఎక్కడ... నట్టడవిలో కాదు, నయవంచకుల నడుమ కాదు, కీకారణ్యంలో కాదు, కీచకుల నడుమ కాదు, మహర్షులు ఋషులు నడయాడే సురక్షిత పవిత్ర ప్రాంతమునకు దగ్గర్లో. ఇది అందరూ గుర్తిస్తే బాగుంటుంది. 

మనకు అర్ధమైన, కాకున్నా మన పురాణ ఇతిహాసాలలో ప్రతీ ఘటన వెనుక చక్కటి పరమార్ధముంటుంది. ఇది సత్యం. అందుకే - త్రికరణశుద్ధిగా శ్రమించి శోధించి, ఛేదించి సాదించు ... లే, మేల్కో అని అంటారు స్వామి వివేకానందులవారు. 

త్రేతా, ద్వాపర యుగములందు పంటలు పండకపోయిన, అకాల మరణములు చెందిన, ఏ కష్టం ఏర్పడినా... రాజునే ప్రశ్నించేవారు. రాజా! నీ పాలనలో ఎక్కడో ఏదో తప్పు జరుగుతుంది, అందుకే ఇలా జరుగుతుందని నిందించేవారు. రాజు మహర్షులతో, మంత్రులతో ఆ తప్పిదం ఎక్కడ జరుగుతుందో క్షుణ్ణంగా పరిశీలించి, సరిదిద్ది ధర్మానుసారం పరిపాలన సాగేది. అటువంటి రాజపాలనలో అందరూ ఎంతో సుభిక్షంగా సురక్షితంగా ఉండేవారు. 

ఆ యుగంలో ధర్మం - సత్యం అనే పాదం కుంటుపడి మిగిలిన మూడు పాదాలపై నడిచింది. సత్యం మసకబారితేనే సీతారాములకు జనాపవాదు తప్పలేదు. ఈ యుగంలో ధర్మం - మూడుపాదాలు కొరవడి, దానం అనే  పాదంపై నడుస్తుంది. అందుకే ఇన్ని వాదనలు.కుతర్కాలు. తర్కానికి అందదు సత్యం. 

                                                               కర్మ - ఖర్మ 

తలరాతని తప్పించుకోలేమా? 

అసలు తలరాత అంటే ఏమిటీ?

ఆయుష్షు తీరో, జవసత్వాలుడిగో నశించిపోయిన భౌతిక శరీరాలు వారసత్వం భరించలేక మరోశరీరానికి కర్మల్ని బదిలీచేస్తాయి. శరీరాలు నశించిన కర్మశేషాలు నశించవు.  వెన్నంటే వస్తాయి, వెంటాడుతునే ఉంటాయి. ఆ కర్మశేషాలనుభవించడానికి మరల మరల జన్మించడం. 

మనకి ఆ కర్మశేషాలు గుర్తుండక పోవచ్చు కానీ, మరిచిపోయినంత మాత్రాన మనవి కాకుండా పోవు. ఇదే విధి లేదా తలరాత లేదా లలాటలిఖితం. 

కర్మలకు మరణం లేదు. మనిషి మరణించినా కర్మలు మరోజన్మకు పయనిస్తాయి. గతజన్మ కర్మలు కంటికి కనిపించవు. కానీ, ఈ జన్మలో అనుభూతమౌతాయి. పూర్వజన్మల కర్మబీజ ఫలాలే విధిరాతలు. గతజన్మల కర్మలశేషఫలంకు అంటే విధికి , నేటి కర్మల ఫలితంకు అనుసంధానింపబడి సాగుతుంది ఈజన్మ జీవనయానం.
సాధారణంగా కష్టకాలంలో లేదా దుఃఖ సమయంలో గాని, అనుకునేరీతిలో జీవనం సాగనప్పుడు, అనుకోని అవాంతరాలప్పుడు అనిపిస్తుంటుంది - ఇదంతా మన తలరాత అని. మనచేతిలో ఏదీలేదు, తలరాత ఎలా వుందో అలా జరుగుతుంది, తప్పించుకోలేమని భావిస్తాం. ఇదో నిరాశావాదం.  ప్రారబ్ధమే మనిషిని నడిపిస్తే, అంతా విధిరాత ప్రకారమే జరిగితే ఇక మనిషి చేయాల్సింది ఏమీ లేదా? విధి చేతిలో మనం కీలుబొమ్మలమైతే ఇక మనం చేయగలిగింది ఏముందీ?  ఇది నా తలరాత అని అనుకున్నంతకాలం ఆవేదన తప్పదు, నిరాశ వీడదు.

జన్మించిన ప్రతీజీవి విధికి తలవొగ్గక తప్పదు. కానీ, ప్రతిఒక్కరికి విధిని ఎదిరించేశక్తి వుంది.  విధి బలీయమైనదే కావొచ్చు... కానీ, దానిని మార్చుకోవచ్చు... వజ్ర సంకల్పంతో, నిరంతర సాధనతో, అకుంఠిత భక్తితో.  ఇందుకు ఉదాహరణంగా కొన్ని గాధలు గుర్తుచేసుకుందాం -

విధిరీత్యా అల్పాయుష్కుడైన సత్యవంతుని వివాహమాడి, తన ఆత్మ విశ్వాసంతో,  వజ్ర సంకల్పంతో యముణ్ణి ఎదిరించి తన భర్తను బ్రతికించుకున్న సావిత్రి - సత్యవంతుల కధ మనందరికీ విధితమే. 

పదహారు ఏళ్ళు మాత్రమే ఆయుష్షు ఉన్న మార్కండేయుడు తన అకుంఠితభక్తితో యముణ్ణి జయించి, శివుని ఆశిస్సులతో చిరంజీవత్వాన్ని పొందలేదా?

చదువునందు రాణించలేక, తను చెప్పింది అవగాహన చేసుకోలేకపోతున్న శిష్యుని హస్త సాముద్రికాన్ని పరిశీలించి, నాయనా! నీకు విద్యారేఖ లేదు, చదువుకునే యోగం లేదు, కాబట్టి నీవు తిరిగి నీ ఇంటికి వెళ్లి, తగిన వృత్తిని స్వీకరించడం మంచిదని చెప్పిన గురువుగారి మాటలకు మనస్సు భారమై, ఇంటికి బయలుదేరి, మార్గమధ్యంలో దప్పికై, ఓ రాతిగిలక బావి దగ్గర ఆగి, దాహం తీర్చుకుంటూ, తాడు ఒరిపిడికి అరిగిన ఆ రాతిగిలకను చూసి, బలహీనమైన తాడువల్ల రాయే అరగగా, నేను సాధనతో విద్యను ఆర్జించలేనా అన్న దృఢ నిశ్చయంకు వచ్చి, పదునైన రాతిముక్కతో చేతిపై విద్యారేఖను గీరుకోని, తిరిగి గురువు చెంతకు వెళ్ళి, నిరంతర సాధనతో అనతికాలంలోనే విద్యను అభ్యసించి, సంస్కృత వ్యాకరణం వ్రాసిన పాణిని దృఢ సంకల్పం తన రాతను మార్చలేదా?

చిన్నప్పుడు మా అమ్మమ్మగారింటికి వెళ్ళినప్పుడు, అమ్మ, మా మేనమామగారు కష్టసుఖాలు చెప్పుకునేవారు. ఒకోసారి అమ్మ - మన తలరాతలిలా ఏడ్చయిరా అన్నప్పుడు, చేసుకునేవారికి చేసుకున్నంత అక్కాయ్ ... అయినా కష్టాలు మంచికే, అన్నీ తెలుసుకోవచ్చు, అయినవారు ఎవరో, కానివారు ఎవరో తెలుసుకోగలుగుతాం. మంచి చేస్తే మంచి, చెడు చేస్తే చెడు అనుభవించక తప్పదని తెలిసి మంచిగా బ్రతకాలని చూస్తాం. ఎప్పుడు కంటే దేవుణ్ణి ఎక్కువ తలుస్తాం, కష్టం గట్టెక్కాక దేవునిదయవలన బయటపడ్డామని తెలుసుకొని, ఎల్లవేళలా దేవుణ్ణి నమ్మండని పిల్లలకు మంచి చెడు చెపుతాం. అన్నీ మన మంచికేనే ... అనేవారు.  

అందరం ఒకటి గుర్తుంచుకోవాలి -  మనం ఏ కర్మ చేసినా దాని ఫలం అనుభవించటం నిశ్చయం. విధిరాతలు స్వయంకృతం.  స్వీయకర్మలే మన విధిరాతలు. అంటే మన విధిరాత విధాతలం మనమే. గతజన్మల  కర్మశేషాలే నేటి విధిరాతలయినట్లు, నేటి కర్మలే మరుజన్మ విధిరాతలు. కర్మలు చేయడం అనివార్యం. ఆ కర్మలలో కొన్ని ప్రారబ్దాలుగా మూటకట్టుకోవడం నిజం. అవి అనుభవించడానికి జన్మించడం తప్పదు. ఇలా పుట్టడం ... గిట్టడం ... తప్పదా ఈ చక్రపరిభ్రమణం ... రాదా ముక్తి?

వస్తుంది ... ఎప్పుడు? గీతలో కృష్ణ భగవానుడు చెప్పినట్లు... 'స్వకర్మణా తమభ్యర్చ్య సిద్ధిం విన్దతి మానవః' 

ఈశ్వరార్పణ బుద్ధితో, భగవత్ కైంకర్యబుద్ధితో కర్మలు చేస్తే జ్ఞాన మోక్ష సిద్ధులు ప్రాప్తమౌతాయి. 

బ్రహ్మణ్యాధాయ కర్మాణి  సంగం త్యక్త్వా కరోతి యః 

లిప్యతే న స పాపేన పద్మపత్ర మివామ్బసా 

ఎవరు కర్మఫలములన్నింటిని భగవానునికి అర్పించి, ఆసక్తి లేకుండా తన కర్మలు  ఆచరిస్తారో, అటువంటి వారు నీటిచే అంటబడని  తామరాకు వలె పాప ఫలితంచే ప్రభావితులు కారు. 

ప్రతీ ఒకరు చింత చింతన వీడి సానుకూల దృక్పధం ఏర్పరుచుకోవాలి.

ఆత్మవిశ్వాసం, పరమాత్మ విశ్వాసం కలిగి ఉండాలి. 

సానుకూల భావం సాధనా సోపానం. 

సంకల్పం దృఢమైతే సాఫల్యం సమక్షంలోనే.