31, అక్టోబర్ 2024, గురువారం

కాదేదీ కబుర్లకనర్హం - 2




అనే టపాలో చెప్పినట్లుగా కర్మల బట్టే జన్మ ఉంటుందని, కర్మల ఫలితం అనుభవించక తప్పదని, ఎవరి కర్మలకు వారే బాధ్యులని...ఇత్యాది విషయాలు గురించి మాట్లాడుకుంటుండగా...

రాముడు ఎక్కువ కష్టాలు పడ్డాడా? కృష్ణుడు ఎక్కువ కష్టాలు పడ్డాడా...అకస్మాత్తుగా అడిగిన పద్మగారి ప్రశ్నతో, అంతా ఒక్కసారిగా మౌనమవ్వగా, అదే దేవుళ్ళు సినిమాలో అందరి బంధువయా అనే పాటలో "నా రాముని కష్టం లోకంలో ఎవరూ పడలేదయ్యా" అని విన్నప్పుడంతా, నాకీ సందేహం వస్తుంది. మరల మనమంతా ఎప్పుడు కలుస్తామోనని అష్టావధానంలో అప్రస్తుత పృచ్చకునిలా అడిగేసాను... ఏమనుకోకండి అని అన్నారు పద్మగారు కాస్త తడబాటుతో.

శ్రీరాముని గురించి చెప్పాలంటే - 
శ్రీరాముని జననం, తన తల్లితండ్రులతో సహా అందరూ ఆనందకరంగా ఎదురుచూస్తున్న సమయంలో అంతఃపురంలో జరిగింది. అందరి ఆలనాపాలనలో అల్లారుముద్దుగా పెరిగిన బాల్యం. చక్కటి విద్యాభ్యాసం. సుమారుగా పదహారవ యేట మొదటిసారి రాక్షస సంహారం చేసి, విశ్వామిత్రుని యజ్ఞాన్ని పూర్తి చేయించడం, ఆపై మిథిలానగరానికి వెళ్ళి శివధనస్సు విరిచి, అందరి ఆమోదయోగ్యంతో సీతాదేవిని వివాహమాడడం... ఇప్పటివరకు అంతా ఆనందకరమే. అటుపై పట్టాభిషేకం అనుకున్న సమయంలో పినతల్లి స్వార్థానికి ఆ ముహూర్తానికే అడవుల బాటపట్టాడు. తోడుగా భార్య, తమ్ముడు లక్ష్మణుడు. తండ్రిని పోగొట్టుకున్నాడు. అరణ్యవాసం తన తండ్రికి ఇచ్చిన గౌరవంగా భావించి ఆనందంగా స్వీకరించాడు. మొదట పదమూడేళ్ళు ఋషి నియమాలను పాటిస్తూ, ప్రకృతిలో మమేకమై చెట్లను పుట్లను చూస్తూ, వన్య ప్రాణులతో చెలిమి చేస్తూ, సెలయేర్లు సవ్వళ్లును ఆస్వాదిస్తూ, ఎంతో ఆనందంగా హాయిగా గడిపారు. చివరి ఏడాది తోడుగా ఊరటగా నిలిచిన భార్యకు దూరమయ్యాడు. కారడవుల్లో కన్నీళ్లతో వెతికాడు. అంతులేని దుఃఖాన్ని గుండెలో మోస్తూనే రాక్షసవధ చేశాడు. తిరిగి అయోధ్య వచ్చి ఎన్నో వేల సంవత్సరాలు ఆనందంగా అద్భుతంగా పరిపాలన చేశాడు. రాముని జీవితకాలం 11000 సంవత్సరాలు. దశవర్ష సహస్రాణి దశవర్ష శతానిచ...దశవర్ష శతానిచ అని విడిగా చెప్పడానికి కారణం సీతమ్మ భూమి వదిలి వెళ్ళిపోయిన తర్వాత అని పెద్దవారు చెప్పగా విన్నాను. అంటే వివాహ అనంతరం ఒక్క యేడాది మినహా ఇద్దరు కల్సి ఎన్నో వేల సంవత్సరాలు ఉన్నారు. 1001 సంవత్సరాలు సీతమ్మతో ఎడబాటు...దుఃఖ భారం. ఇక  లోకమంతా తనను దేవుడని కీర్తిస్తున్నా, తాను మాత్రం అహం దశరథాత్మజః... దశరథుని కుమారుడైన రాముడిని మాత్రమేనని ప్రకటించాడు. మాయలు మంత్రాలు చూపించలేదు. విశ్వరూపం ప్రకటించలేదు. అందరిలాగే ఆలోచనలు, ఆవేదనలు అనుభవించాడు. సాధారణ మనిషి ఎన్ని ఇబ్బందులు పడతాడో అన్ని యిబ్బందులు పడ్డాడు కానీ, ధర్మాన్ని విడిచిపెట్టలేదు. నరుడు నారాయణుడు ఎలా కాగలడో జీవించి చూపాడు.

ఇక కృష్ణుడు విషయానికి వస్తే - 
తల్లితండ్రుల ఆవేదన నడుమ జననం. పుట్టక ముందే సంహరించాలనే మేనమామ పథక రచన. కారాగారమే జన్మస్థలం. ఆదినుండి అడుగడుగునా గండాలే. ఏ పసివాడూ అనుభవించనన్ని కష్టాలు. పుట్టిన క్షణాల్లోనే తల్లితండ్రులకు దూరం. పెరిగింది ప్రమాదకర పరిస్థితులలో. అనుక్షణం గడిపింది ప్రాణాపాయకర విపత్తులలో. హతమార్చాలని నలుదిక్కుల నుండి అసుర గణాలచే దాడి చేయిస్తున్న మేనమామ. పాలుత్రాగే ప్రాయంలోనే  పూతన, ఆపై శకటాసురుడు, తృణావర్తుడు... ఒకరని ఏముంది... ముప్పైకి పైగా అసురదాడులు... బాల్యమంతా జీవన్మరణ పోరాటమే. ఆపై మధురకు వెళ్ళడం, కంసున్ని సంహరించడం. ప్రతీ వివాహం అనేక యుద్ధ సంఘర్షణల నడుమే జరగడం. కష్టాలతో కూడిన ఎన్నో ఘట్టాలు, ఎన్నో గండాలు, ఎన్నో నిందలు, ఎన్నో కుట్రలను ఎదుర్కోవడం, తప్పు లేకున్నా గాంధారి శాపం స్వీకరించడం, జీవితం మొత్తం విషాదమయం. చరమఘట్టంలో తనవారంతా ఒక్కొక్కరుగా కొట్టుకొని దుర్మరణం పాలవుతుంటే, కళ్ళారా చూస్తూ, నిర్వికారంగా కదిలివెళ్ళి సాధారణ వేటగాని బాణం దెబ్బకు అవతార పరిసమాప్తం చేయడం. జీవితంలో ప్రతీ వ్యక్తిని, ప్రతీ విషయాన్ని బాధ్యతతో ఎదుర్కొని, దేనికీ ఎవరికీ అంకితమవ్వక సాగించిన జీవితం.  ఒక్కమాటలో చెప్పాలంటే, కుదురుగా ఉండనివ్వని పరుగు పందెంలా సాగే జీవనం కృష్ణుడిది. అయినా ఏ క్షణంలోనూ సమ్మోహనకరమైన చిరునవ్వు వీడని చిద్విలాసుడు. లీలామానుష విగ్రహుడు. దార్శనికుడుగా యుద్ధవీరుడిగా, తాత్వికుడిగా, రాజనీతిజ్ఞుడిగా  వ్యూహకర్తగా కనబడతాడు. 
ఈ రెండు అవతారాలను పరిశీలిస్తే, శ్రీరాముడు కంటే శ్రీకృష్ణుడే ఎక్కువ కష్టాలు పడినట్లు నాకు అనిపిస్తుందని అన్నాను.

అయితే రాముని కంటే కృష్ణుడే గొప్ప అన్నమాట... ఇది పద్మగారి ఉవాచ. 
వెంటనే అలా ఎలా చెప్పగలరు పద్మగారు? శ్రీకృష్ణుని కంటే శ్రీరాముడే గొప్పయని కొందరు... లేదు లేదు శ్రీకృష్ణుడే గొప్పయని మరి కొందరు. అక్కడున్న వారంతా రెండు వర్గాలుగా విడిపోయి చమత్కారంగా వాగ్వివాదంకు దిగారు.

కృష్ణ వర్గం : నేటికీ భగవద్గీత అంతటా అందరిచే ఆదరింపబడుతుందంటే, ఆదర్శవంతంగా నిలబడిందంటే అది మా కృష్ణుని గొప్పతనం.

రామ వర్గం : ఆహా...ఇప్పటికీ రామరాజ్యం కావాలని, వస్తుందా...మనం చూడగలమా... అని కోరుకుంటున్నామంటే, అదీ మా రాముని గొప్పతనం. 

కృష్ణ వర్గం : ఓహో... మా కిట్టయ్య పసిప్రాయం నుండే పూతనాది రాక్షసులను సంహరించాడు. మరి మీ రాముడో, యుక్తప్రాయం అంటే పదహారు ఏళ్ళు వచ్చేక తాటకిని సంహరించాడు. పుట్టినప్పటి నుండే దుష్టశిక్షణ చేయనారభించిన మా కిట్టయ్య మీ రాముని కంటే గొప్పవాడమ్మా.

రామ వర్గం : అబ్బో... బాల్యం నుండే వెన్న దొంగలించడం, అత్తా కోడళ్ళు మధ్య తగాదాలు పెట్టడం, మాయలు చేయడం...అన్నీ తుంటరి చేష్టలే. ఇత్యాదివి మీ మాయావికి చేతనయినట్లు మా మర్యాద పురుషోత్తమునికి రావు లేమ్మా.  అయినా దరిజేరిన పూతనను స్త్రీ అని ఆలోచనైన లేకుండా వెన్వెంటనే సంహరించాడు. అదే మా రామయ్యో ... తాటకిని చూడగానే ఒక్కక్షణం తటపటాయిస్తూ ఆగేడు. గురువుగారు చెప్తే తప్ప, తాటకి మీద బాణాలు వేయలేదు. స్త్రీ అని జాలి చూపాడమ్మా... ఇదీ మా రాముడంటే. 

కృష్ణ వర్గం : మీ చోద్యం బంగారం కానూ... మీ రామునిలా తటపటాయింపులు తగ్గడాలు మాకృష్ణునికి తెలియవమ్మా...అంతా స్ట్రెయిట్ ఫార్వర్డ్... అవతరించిందే దుష్టశిక్షణ కోసం. అందుకే ఏ అవకాశం ఇవ్వకుండా చిన్ననాటి నుంచే రాక్షసవధ కావిస్తూ, భూభారాన్ని తగ్గించాడు. ఇప్పుడు చెప్పండి, మా కిట్టయ్యా గొప్పా? మీ రామయ్య గొప్పా? 

రామ వర్గం : చాలమ్మా సంబడం... కొన్ని క్షణాల్లోనే ఖర దూషణాది పద్నాలుగు వేల రాక్షసులను చంపిన పరాక్రమవంతుడు మా రాముడు. అయినా
మా రాముని ఔదార్యం మీ కృష్ణునికి ఎక్కడ? ఒకరోజు యుద్ధంలో రావణాసురుని అస్త్రాలను నిర్వీర్యం చేసి, రథాన్ని కూల్చి, నేల మీద నిలబెట్టాడు గానీ, సంహరించలేదు. "రావణా!  వెళ్ళు, వెళ్ళి విశ్రాంతి తీసుకొని, బలాన్ని సమకూర్చుకుని, ఆయుధాల్ని సిద్ధం చేసుకొని రేపు రా" అని, అవకాశం ఇచ్చిన ధర్మ ప్రభువు మా రాముడు. నిస్సహాయ స్థితిలో వున్న శత్రువు పట్ల దయ జాలి చూపించడం, అవకాశం వచ్చినా, శత్రువు అధర్మంగా ప్రవర్తించినా తను నిగ్రహం కొల్పోక, ధర్మానికే విలువనిచ్చి, సంయమనంతో వ్యవహరించడం రామునికే చెల్లింది. ధర్మమే పాటించని మీ కృష్ణునికంటే మా రాముడే గొప్పవాడు. 

కృష్ణ వర్గం : అవునవును...అందుకే కదా...రావణాసురుడిని చంపకుండా అవకాశమిచ్చి పంపడం వలన మరిన్ని ఉపద్రవాల్ని తెచ్చుకున్నది. రావణుడు సంధించిన ఓ అస్త్రానికి లక్ష్మణుడు  మూర్చల్లగా, హనుమంతుడు ఔషది పర్వతాన్ని తీసుకురావాల్సి వచ్చింది. అవకాశం ఇవ్వకుండా ఉంటే అప్పుడే అంతా అయిపోయేది. అదే మా కృష్ణుడైతే అవకాశం ఇవ్వకుండా దుర్మార్గులను సంహరించడమే.  శిష్టరక్షణ చేయడమే మా కన్నయ్య ధ్యేయం. ఇక ధర్మ ప్రభువు అయిన మీ రామయ్య సీతమ్మను అగ్ని ప్రవేశం చేయించడం, గర్భవతిగా ఉన్న తనని అడవిలో విడిచిపెట్టడం తగునా? 
రామ వర్గం : చాలు చాలు... చాలించండి మీ మాటలు. వాల్మీకి రామాయణంలో ఏముందో ముందు తెలుసుకోండి. రావణ వధ అనంతరం దగ్గరకు వచ్చిన సీతమ్మను చూసి, అనేకం మాట్లాడుతూ, చివరగా నీవు ఇప్పుడు స్వతంత్రురాలివి. నీవు నీకు నచ్చిన చోట ఉండవచ్చు. నీవు ఇక్కడ ఉన్న  విభీషణుడు దగ్గరగానీ, సుగ్రీవుడు దగ్గరకు గానీ, లక్ష్మణుడు, భరతుడు శత్రుఘ్నుడు దగ్గరకు గాని...నీకు నచ్చిన చోటకు వెళ్ళి ఉండమని అనగా, కోపంతో సీతమ్మ, ఒక పామరుడు ఒక పామర స్త్రీతో మాట్లాడినట్లు మాట్లాడుతున్నారని.....అని అనేక మాటలు పలుకగా, ఊ...నేత్రరోగికి దీపంలా నాకంటికి ఇబ్బంది కల్గిస్తున్నావు ..... అని అనెను మా రామయ్యతండ్రి. 
రాముని మాటల్లో ఎంత ఔన్నత్యం ఉందో సూక్ష్మ రహస్యముందో గ్రహించండి. అక్కడ రామ లక్ష్మణులు తప్ప ఉన్నవారంతా వానరులు, రాక్షసులు. వాలి సుగ్రీవుని భార్యను తన భార్యగా చేసుకున్నాడు, రాక్షసుల పద్ధతి అంతే... రాక్షసుల వానరుల నీతి అలా ఉండేది. వారు గానీ, లేదా మున్ముందు మానవజాతి గానీ సీతమ్మపై ఎటువంటి అపవాదం చేయకూడదని, సీతమ్మ పాతివ్రత్యం అందరికీ తెలియజెప్పాల్సిన బాధ్యత తనపై ఉండడంతో అలా నర్మగర్భంగా మాట్లాడెను. పైగా ఏ కారణం చేతనైనా భర్త దగ్గర లేనప్పుడు ఆ స్త్రీ తన బిడ్డల చెంత గానీ, పుట్టింట గానీ, అత్తింట గానీ ఏదైనా తనకి సురక్షిత ప్రాంతంలో ఉండడం మంచిది. అందుకే పరమ భక్తులైన తండ్రి సమానులైన సుగ్రీవ విభీషణుల దగ్గర గానీ, పుత్ర సమానులైన లక్ష్మణ భరత శతృఘ్నల దగ్గరగాని సురక్షితంగా ఉండమని సూచన చేసేను. ఆపై మాట్లాడుతూ నీవు దీపం లాంటిదానివి, స్వచ్చమైనదానివి కానీ, లోకాపవాదం అనే నేత్రరోగం నాకు వచ్చింది. అందుకే నేను నిన్ను చూడలేకపోతున్నాను అనెను. అంతట సీతమ్మ భర్త మనసెరిగి, పరాయివాని చెరలో కొంతకాలం ఉండి వచ్చిన నన్ను రాముడెలా స్వీకరించాడన్న లోకాపవాదు రాకూడదని, రాక్షస చెరలో పది మాసాలు ఉన్నప్పటికీ, కొందరికి మాత్రమే తెలిసిన (సుందరకాండలో హనుమంతుని తోకకు నిప్పు పెడితే, అది తెలిసిన సీతమ్మ, “ఓ అగ్నిహోత్రుడా! నేను పతిసేవ చేసి ఉన్నట్లయితే, నేను తపస్సు చేసి నిరంతరం రామ ధ్యానం చేసింది నిజమైతే, నేను పతివ్రతను అయివున్నట్లయితే, నేను భాగ్యవంతురాలను అయి ఉన్నట్లయితే రాముడు నన్ను కలుసుకోవలెను అనుకుంటున్నట్టయితే  హనుమంతుడి తోకను దహించక చల్లగా చూడు" అని ప్రార్ధించగా... తోకపై మంచు రాసినట్లు మంట చల్లబడిన ఘటనలో ఆమె ఎంత పవిత్రురాలో హనుమకు, హనుమ ద్వారా రామ లక్ష్మణ సుగ్రీవ తదితర కొద్ది మందికి తెలుసు) తన పవిత్రతను అందరికీ నిరూపించాల్సిన బాధ్యత తనదేనని గ్రహించి, 'లక్ష్మణా! చితిపేర్చు అని అగ్నిప్రవేశానికి తనకి తాను సిద్ధమయ్యేను. అంతేగానీ, రాముడు అగ్నిప్రవేశం చేయమనలేదు. అయితే రాముడు ఆపకుండా, ఆమె చెప్పినట్లు చేయమని లక్ష్మణుడికి సంకేతమివ్వడమేమిటి అని మీరు అనవచ్చు. కానీ, సీతారాముల ఇరువురికీ తెలుసు... సత్యవంతురాలు పవిత్రమయి అయిన సీతను అగ్ని కాల్చలేదని. లోక అపవాదు లేకుండా నిరూపించుకోవడానికి ఇదే సరైనదని.

అయినా చాలా ఏళ్ళ తర్వాత అయోధ్య ప్రజలు అపవాదు తప్పలేదు. సీతమ్మ గర్భవతి అయ్యాక ఆమె ఋష్యాశ్రమంకు వెళ్ళాలని ఉందని కోరుకోవడం, అదే సమయంలో ప్రజల అపవాదు... తత్ఫలితంగా ప్రజా రక్షణ, ప్రజాభిప్రాయం గౌరవించడం, వ్యక్తి ధర్మం కంటే రాజ ధర్మం ముఖ్యం అనే ధర్మానుసారం సీతమ్మను వాల్మీకి ఆశ్రమం దగ్గరలో విడిచిపెట్టమని ఆజ్ఞాపించెను. ఇక్కడ ఓ విషయం గుర్తించండి. ప్రజలు ధర్మమార్గంలో ప్రవర్తించడం గురించి ఎంత ఆలోచించాడో, సీతమ్మ కోరిక మేరకు ఆమెకు ఋష్యాశ్రమం ప్రాప్తమయ్యేటట్లు చూసాడు. అంటే మా రాములోరు అటు రాజా రామునిగా, ఇటు సీతారామునిగా ధర్మమార్గంలో నడిచారు. 

లోతైన ధర్మగతిని లౌకిక దృష్టి గ్రహించలేదు కాబట్టి ఏదేదో మాట్లాడుతున్నారు. చేతికి అందివచ్చిన సింహాసనం దక్కక పోయినా, స్వయంగా భరతుడే రాజ్యానికి రమ్మని అడిగినా, ప్రాణం కన్నా మిన్నగా ప్రేమించిన సీతను రావణుడు అపహరించినా, సందర్భమేదైనా కానీ; ధర్మాన్ని విడిచిపెట్టలేదు. అందుకే రామయ్య ధర్మమూర్తియని లోకమంతా ఇన్ని యుగాలు తర్వాత కూడా గొప్పగా చెప్పుకుంటుంది.
ఇక మీ కృష్ణులవారో...ధర్మాన్ని తప్పి ద్రోణాచార్యుడుని, కర్ణుడిని సంహరించేలా చేయలేదా? ఇప్పుడు చెప్పండి సఖులారా! ఎవరు గొప్పో? 

కృష్ణ వర్గం : ఓహో.....ధర్మ సూక్ష్మాలు మీకూ, మీ రాములోరికేనా... మాకూ ఎఱుకే. మీ ఇంట్లో దొంగలు పడ్డారనుకోండి. నగలు సొమ్ము మూట కట్టుకుని పారిపోతున్నారు. వారిని పట్టుకోవడానికి మీరు  తరుముకుని వెళ్తున్నారు. దొంగలు సందుల్లో, గోతుల మార్గంలో తప్పించుకు పోవుటకు ప్రయత్నిస్తున్నారు. అప్పుడు వారిని పట్టుకోవాలని వెంబడిస్తున్న మీరు కారు వేసుకుని తారు రోడ్డు మీద పోతే వారు చిక్కుతారా? దొంగలను పట్టుకోవాలంటే వారిని అనుసరిస్తూ, వారు వెళ్ళిన మార్గంలోనే మీరూ వెళ్ళాలి కదా.
సరిగ్గా ద్వాపరయుగంలో ఇదే జరిగింది. ధర్మవిరుద్ధంగా వెళ్ళేవారిని అదే మార్గంలో వెళ్ళి శిక్షించడం జరిగింది.
ద్రోణాచార్యుడు గురువు అయి వున్నందున యుద్ధం
చేయరాదు. రెండు వైపులా న్యాయం చెప్పాలి. మంచి చెడులను వివరించాలి. అంతే గానీ ఆయుధాలు పట్టి యుద్ధం చేయడం ధర్మవిరుద్ధం. అలానే బ్రాహ్మణుడు అయివుండి సాత్త్విక గుణం కంటే మెండుగా రజోగుణం కలిగి ఉండడం, స్నేహితుడు ద్రుపదుడుపై ప్రతీకారం, దృతరాష్ట్రుడు మాదిరిగా కాస్త పుత్రప్రేమతో అధర్మవర్తనం, ద్రౌపది వస్త్రాపహరణ సమయమందు అధర్మాన్ని నిలువరించకపోవడం... ఇవి ద్రోణాచార్యునికి తగునా? ఇది అధర్మం కాదా? అందుకే ధర్మరాజు చేత శ్రీకృష్ణుడు "అశ్వత్థామ హతః" అని పెద్దగా చెప్పి, "కుంజరహః" అని చిన్నగా చెప్పమన్నాడు. అధర్మాన్ని అధర్మంతోనే జయించాలి, తప్పదు. ఏ కార్యమైనా లోక కళ్యాణానికే చేయించాడు.
ఇక కర్ణుడు - 
కర్ణుడి రథచక్రం భూమిలో దిగిపోవడంతో, రథం దిగి దాన్ని సరిచేస్తున్న సమయంలో, శ్రీకృష్ణుడు వెంటనే కర్ణున్ని చంపమన్న ఆదేశం ఇవ్వడంతో అర్జునుడు కర్ణునిపై బాణాలు సంధిస్తుండగా, నిరాయుధుడుపై బాణాలు సంధించడం ధర్మమేనా... ఇత్యాది ప్రశ్నలతో కృష్ణా! నీవే ఆజ్ఞాపిస్తున్నావా..... ధర్మం నన్నెందుకు రక్షించడం లేదని ప్రశ్నించగా - 

 

కర్ణా! ధర్మాన్ని నీవు రక్షిస్తే నిన్ను ధర్మం రక్షిస్తుంది. ధర్మం వదిలిపెట్టడం వలనే నేడు ఈ పరిస్థితి వచ్చింది. నిన్ను అంగరాజు చేశాడన్న ఒకే ఒక కారణంతో ధర్మహీనుడైన దుర్యోధనుడిని సంతోషపెట్టడానికి ఏదైనా చేస్తాను, మాట్లాడతాను అన్నట్లు ప్రవర్తించావు. ఎన్ని తప్పు పనులు చేశావో, తప్పు పనులు చేయడానికి ప్రోత్సహించావో గుర్తుతెచ్చుకో. దురాభిమానంతో గర్వంతో ఉండేవాడివి. లక్క ఇంటిని కాల్చేస్తున్నప్పుడు ధర్మం గుర్తుకు రాలేదా? కపట జూదంతో నీ మిత్రుడు దుర్యోధనుడు ధర్మరాజును ఓడిస్తున్నప్పుడు ధర్మం జ్ఞాపకం రాలేదా? మిత్రుడు అధర్మ మార్గంలో నడిస్తే  మిత్రుడుగా మంచిమార్గంలో పెట్టడం నీ ధర్మం కాదా? నిండుసభలో ద్రౌపదిని వివస్త్రను చేస్తున్నప్పుడు నీవు అన్న మాటలు ధర్మబద్ధమైనవా? చక్రవ్యూహంలో బాలుడైన అభిమన్యుడు వీపుపై బాణాలు సంధించి, నిరాయుధుడైన సమయంలో, అందరూ కలిసి నిర్దాక్షిణ్యంగా అతన్ని చంపినప్పుడు, ధర్మం తెలియరాలేదా? ఇది నీ కర్మ ప్రతిఫలం. ఇదే న్యాయమని ఆనాడే కృష్ణుడు చెప్పింది మీరు మరిచారా? అధర్మ ఆశయం ధర్మం నిలబెట్టడమే అయితే, ఆ అధర్మం కూడా ధర్మమే అవుతుంది. ఇప్పటికైనా మా కృష్ణ తత్త్వం గ్రహించి ఒప్పుకొండి కన్నయ్యే గొప్పవాడని. మీకో కథ చెప్పమా...విని మీరే చెప్తారు మా కిట్టయ్యే గొప్పయని. 
ఒకానొక రోజు గోకులంలో ఒక మహిళ బావి దగ్గర నీళ్ళు తోడుతోంది. కుండ నిండగానే ఎవరైనా ఆ కుండ తల మీద ఎత్తి పెడతారేమో అని ఇటూ అటూ చూసింది. అటుగా వెళుతున్న శ్రీకృష్ణుడు కనిపించాడు. "కృష్ణా కృష్ణా" అని పిలిచింది. కృష్ణుడు వినిపించనట్టు వెళ్ళిపోయాడు. కృష్ణకు ఏమైంది ఈరోజు అని అనుకుంటూ, ఎలాగోలా కుండ ఎత్తుకొని ఇంటికి చేరుకుంది. అక్కడ ఆమె ఇంటికి ఆమె కన్నా ముందు కృష్ణుడు చేరుకొని ఆమె కోసం ఎదురు చూస్తున్నాడు. "రా! కుండ దించి పెడతాను," అన్నాడు. ఆమె ఆశ్చర్యంతో అడిగింది. "అప్పుడు పిలిస్తే రాకుండా ఇప్పుడు పిలవకుండా వచ్చి కుండ దించి పెడతాను అంటున్నావు. ఇలా ఎందుకు చేస్తున్నావో... నాకేం అర్ధం కావడం లేదు, కృష్ణా!" అంది. కృష్ణుడు నవ్వి, "నేను భారం దించేవాడిని, భారం ఎక్కించడం నా పని కాదు" అని వెళ్ళిపోయాడు. ఇదీ మా కృష్ణుని గొప్పతనం. కృష్ణా కృష్ణా అని పిలిస్తే చాలూ, మన భారాల్ని ఆయనే దించుతాడు. ఇప్పుడు చెప్పండి మా కన్నయ్యే గ్రేట్ అని.
ఓసోసి... మేమూ ఇలాంటి బోలెడు కథలు విన్నాం, చదివాం. మేమూ కథలు చెప్పగలం. 
ఒకానొకరోజు ఒకచోట రామనామ భజన జరుగుతుండడం చూసి, ఒకతను అపహాస్యం చేస్తూ మాట్లాడం గమనించిన ఒక జ్ఞాని, అతనని వారించి, నీకు తెలుసివస్తుందిలే త్వరలో రామ నామ మహిమ అని చెప్పి, అతనికి రామనామాన్ని ఉపదేశించి, 'దీన్నెప్పుడూ ప్రతిఫలం కోసం ఇచ్చుకోకు, నీకు వీలున్నప్పుడల్లా చెప్పుకో' అన్నాడు. కాలక్రమంలో అతను చనిపోయాడు. యమదూతలు అతని ఆత్మను తీసుకుపోయి యమధర్మరాజు ముందు నిలబెట్టారు. యమధర్మరాజు అతని పాపపుణ్యాల లెక్కలను పరిశీలించి, 'ఓమారు రామ నామాన్ని ఉచ్ఛరించావు. అందుకు నీకు ఏం కావాలో అడుగు?' అన్నాడు. అయితే అతనికి జ్ఞాని చెప్పిన 'ప్రతిఫలం కోసం ఇచ్చుకోకు' అన్నమాట గుర్తుకు వచ్చింది. కనుక అతను యమధర్మరాజుతో 'మీరు ఏమి ఇవ్వదలచుకున్నారో అది మీరే ఇవ్వండి. నేనుగా ఏదీ అడగను' అన్నాడు. అతని మాటలకు యమధర్మరాజు విస్తుపోయాడు. రామనామానికి తాను ఎలా వెల కట్టగలనని అనుకున్నాడు. ఎందుకైనా మంచిది ఈ విషయమై ఇంద్రుడిని కలిసి ఆయననే ఓ నిర్ణయం తీసుకోమంటే సరిపోతుందనుకున్నాడు. అతనితోపాటు యమధర్మరాజు ఇంద్రుడి వద్దకు బయలుదేరబోయాడు. అయితే అతను ఓ షరతు విధించాడు. 'నేను మీతో రావాలంటే నన్ను పల్లకీలో తీసుకుపోవాలి. పైగా ఆ పల్లకీని మోసేవారిలో మీరొకరై ఉండాలి' అన్నాడు. ఇందుకు సమ్మతమైతే వస్తానన్నాడు. ఇతను నన్నూ ఓ బోయిగా చూడాలనుకుంటున్నాడంటే రామనామ మహిమ ఘనంగానే ఉందన్న మాట అని అనుకున్నాడు యమధర్మరాజు. అందుకే అతను ఇలా షరతు విధిస్తున్నాడని భావించాడు. అందుకు సమ్మతించాడు. పల్లకీ మోసే బోయీలలో యమధర్మరాజు ఒకడయ్యాడు. ఇంద్రుడి వద్దకు చేరుకున్నారు. యమధర్మరాజుకు తన రాక కారణం చెప్పాడు. అయితే ఇంద్రుడు రామనామ మహిమకు నేను వెలకట్టలేనన్నాడు. మనమందరం కలిసి బ్రహ్మ దగ్గరకు పోదామన్నాడు. యమధర్మరాజుతోపాటు ఇంద్రుడు కూడా పల్లకీ మోస్తేనే తాను బ్రహ్మ వద్దకు వస్తానన్నాడతను. చేసేది లేక ఇంద్రుడు కూడా అందుకు సమ్మతించాడు. అందరూ కలిసి బ్రహ్మ వద్దకు వెళ్ళారు. అయితే బ్రహ్మ కూడా తాను రామనామ మహిమకు వెలకట్టలేననీ, వైకుంఠం వెళ్ళి విష్ణుమూర్తిని అడుగుదామనీ అన్నాడు. యమధర్మరాజు, ఇంద్రుడితోపాటు బ్రహ్మ కూడా పల్లకీ మోసే బోయీలలో ఒకడయ్యారు. అందరూ కలిసి వైకుంఠం వెళ్ళారు. విష్ణువుతో తామెందుకు వచ్చామో చెప్పారు. 'ఇతను ఒక్కసారి రామనామాన్ని ఉచ్ఛరించాడు, అందువల్ల అతనికి ఏ పుణ్యం దక్కుతుందో మీరే చెప్పా'లన్నారు యమధర్మరాజాదులు. 'ఈ జీవిని మీరందరూ కలిసి పల్లకీలో కూర్చోపెట్టి మోసుకువచ్చారు కదా, దీని బట్టి ఇంకా మీకు రామనామ మహిమ అర్థం కాలేదా?' అని ప్రశ్నిస్తూ ఆ ఆత్మను తనలో కలుపుకొన్నాడు విష్ణుమూర్తి. ఇప్పుడు చెప్పండి కృష్ణ భక్తమహాశయులారా! మీ అభిప్రాయాన్ని...

బాబోయ్...ఇక ఆపండీ...మనందరికీ తెలుసు. ఇద్దరూ శ్రీమన్నారాయణుని అవతారములే. 


రాముడు పూర్ణ మానవవతారం. కృష్ణుడిది పరమాత్మ అవతారం. ఒకరు మాయామానుష విగ్రహులు, మరొకరు లీలామానుష విగ్రహులు.

ఒకరిది త్రేతాయుగం, మరొకరిది ద్వాపరయుగం. రామునిలా ధర్మంగా ఉంటానంటే ద్వాపరయుగంలో కుదరదు. ఇక్కడ ధర్మానికి ధర్మమే సమాధానం, అలాగే మోసానికి మోసమే సమాధానం. ధర్మ రక్షణ యుగయుగానికి భిన్నం. యుగధర్మాలు, అవతార బేధాలు గమనిస్తే ఈ ధర్మ సూక్ష్మాలు అవగతమౌతాయి. 
త్రేతాయుగంలో అప్పటి ధర్మశాసనాలు, ఆనాటి కాలానుగుణంగా రాముడు గొప్పవాడు. ద్వాపరయుగంలో అప్పటి కాలపరిస్థితులను బట్టి కృష్ణుడు గొప్పవాడు. త్రేతాయుగంలో రాముడు చేసిన పనిని ద్వాపరయుగంలో శ్రీకృష్ణుడు చెప్పి చేయించాడు. 
రాముడు చేసి చూపించినది ఆచరణీయ ధర్మమార్గం.
కృష్ణుడు చెప్పి చేయించింది ఉపదేశ ధర్మమార్గం. అందుకే పెద్దలు అంటుంటారు 'రాముడు చేసింది చేయరా, కృష్ణుడు చెప్పింది వినురా' అని.
రాముడుని అనుసరించాలి, రాముని పనులను అనుకరించాలి. 
కృష్ణుడిని ఆశ్రయించాలి, కృష్ణుడు చెప్పినదానిని ఆచరించాలి. 

ధర్మాన్ని అనుసరించిన దేవుడు శ్రీరాముడు కాగా, ధర్మాన్ని నడిపించిన దేవుడు శ్రీకృష్ణుడు.
కాబట్టి ఇద్దరూ ఇద్దరే. ఇక ఈ చర్చ ఇంతటితో ఆపి ఇళ్ళకు వెళ్ళకపోతే భగవంతుని అనుగ్రహం ఉన్నా లేకున్నా, భర్త ఆగ్రహం తప్పక చవి చూడాల్సి వుంటుంది. ఇక  నడవండి అంటూ ముగించింది ప్రియంవద.

14, జనవరి 2024, ఆదివారం

కాదేదీ కబుర్లకనర్హం.....

కొన్ని నెలల క్రితం మిత్రురాలు రుక్మిణి జీ (రుక్మిణీదేవి | భారతీయం బ్లాగర్) వాట్సప్ లో పంపిన ఈ క్రింద వీడియో నచ్చి, మరి కొందరు స్నేహితులకు ఫార్వర్డ్ చేసాను.



{तूने जो कमाया है दूसरा ही खायेगा
खाली हाथ आया था खाली हाथ जाएगा
जब तलक ये सांसे हैं तब तलक ये रिश्ता है
सांस जिस घड़ी टूटी तो रिश्ता टूट जायेगा
जीते जी तू माया में राम नाम को भुला
मौत का समय आया तो राम याद आएगा

మీరు సంపాదించినది ఇతరులు తింటారు లేదా  అనుభవించుతారు
ఖాళీ చేతితో వచ్చావు ఖాళీ చేతితో పోతావు
ఈ శ్వాస ఉన్నంత కాలం ఈ సంబంధ అనుబంధాలు ఉంటాయి 
శ్వాస విడిపోయిన  మరు క్షణం సంబంధ అనుబంధాలు విచ్చిన్నమవుతాయి
జీవించి ఉండగా మీరు మాయలో పడి రాముని నామమును మరచి పోతారు
మరణ సమయం వస్తే ఆ రామ నామం  గుర్తు వస్తుంది}

ఈ వీడియో చూసి ఇది సత్యం అని కొందరు, నైస్ వీడియో అని కొందరు బదులివ్వగా, కొన్ని కొన్ని తరచి చూసి చర్చించే సత్సంగ మిత్రులు ఎప్పటిలా చర్చకు తెర తీసారు. 

మిత్రురాలు శారద మాట్లాడుతూ -
భౌతికంగా ఖాళీ చేతులతో రావడం, పోవడం కన్పిస్తుంది గానీ, పాప పుణ్య కర్మ మూటలు మరణించినప్పుడు తీసుకొని వెళ్తాం, అవి అనుభవించడానికి మరల పుడతాం. 


కర్మలు చేయకుండా ఉండలేం, కర్మ ఫలితాలు అనుభవించకుండా తప్పించుకోలేం. ఈ కర్మ వలయాన్ని భేదించుట అంత సులువు కాదు. అలానే మరణ సమయంలో భగవంతుని నామం గుర్తు రావాలంటే, అందుకు తగ్గ అభ్యాసం ముందు మనం చేస్తేనే గుర్తుకు వస్తుంది. లేదంటే మన ప్రారబ్దంలో ఏదైనా పుణ్య ఫలం ఉంటేనే సాధ్యమౌతుందనగా,

నిజమే, ఎవరూ వట్టిగా పుట్టలేదు, ప్రారబ్ధం అనే మూటలను నెత్తిన పెట్టుకుని మరీ పుడతాం. కర్మ ఫలం బట్టే జన్మలు. ఇక జన్మించాక కర్మలు చేయాల్సిందే. ఆ కర్మ ఫలితాలు ఇప్పుడో (ఈ జన్మలోనో) మరెప్పుడో (మరు జన్మలలోనో) అనుభవించక తప్పదు. అవతార పురుషులకైనా తప్పదు. రాముడు వాలిని చెట్టు చాటు నుండి ఒక్క బాణం వేటుతో హతమార్చిన ఫలితంగా, మరు జన్మలో కృష్ణ నిర్యాణం ఓ వేటగానిచే ఒక బాణం దెబ్బతో అనుభవించాల్సి వచ్చింది.  వెళ్ళి పోయేటప్పుడు ప్రాణవాయువు కర్మ వాసనలను తీసుకెళ్తుంది. ఏ వాసనలతో పోతామో అది మరుజన్మకు నాంది అవుతుంది. ఆ కర్మ వాసనల వలనే కదా, శ్రీకృష్ణ పరమాత్మ సాంగత్యం పొందినా సరే, అర్జునుడు కన్నప్పగా, భీముడు మధ్వాచార్యులుగా పుట్టారని పెద్దలు చెప్తుంటారు. మరి ఈ కర్మ వలయాన్ని చేధించడం ఎలా భారతీ గారు? ఇది పద్మగారి ప్రశ్న.

చెప్పారుగా గీతాచార్యుడు... "కర్మయోగం".
కర్మయోగమే మనకున్న ఏకైక అవకాశం.  కర్మని ఓ యోగంలా చేయడమే. మన దైనందిక కర్మలను, బాధ్యతలను కర్తవ్యమును ధర్మబద్దంగా నిర్వహిస్తూ, దైవస్మరణ విడువకుండా సాధనా మార్గంలో సాగిపోవాలి. మనకోసం, మన కుటుంబం కోసం కర్మలు చేయక తప్పదు! అంటే పనులు చేయడం ఎలాగూ తప్పదు. ఆ పనులేవో భగవంతుడుని స్మరిస్తూ చేస్తే, అది ఉపాసన అవుతుంది. ఏ ఉపాసనా చేయకున్నా మన రోజులు గడిచిపోతాయి. నిస్సారంగా జీవితం ముగిసిపోతుంది. పుట్టాం...గిట్టాం... అంతే! అదే మన జీవనవిధానం ఉపాసనతో అనుసంధానం చేస్తే జీవితం సారవంతమై అర్థవంతంగా పూర్తి అవుతుంది. 


కర్మని భగవత్ స్మరణతో చేస్తే, ఆ కర్మ యోగమౌతుందని నేను చెప్తుండగా...

ఏమిటో... ఈ కర్మ బంధనాలు...
ప్రారబ్ధ మూటలను భారంగామోస్తూ, ఇది నా తలరాత, విధిరాత అనుకుంటూ మరిన్ని కర్మలు మూట కట్టుకుంటూ...కర్మత్రయానికి లోబడి చావు పుట్టుకల చక్ర భ్రమణంలో పడి బ్రతుకుతున్నవారు కొందరు.
నిండు గుండెతో, మెండైన నమ్మికతో దైవాన్ని ఆశ్రయించి  మోసేది ఆయన, చూసేది నేను అనుకుని భక్తి మార్గంలో జీవిస్తూ జన్మ పరంపరను తగ్గించుకునేవారు మరికొందరు.
మోసేది ఎవరు? చూసేది ఎవరు? ఉన్నది ఒక్కటే... చావు పుట్టుకలు శరీరానికే అని ధ్యానమార్గంలో నడిచేవారు మరికొందరు.
పై మూడు సిద్ధాంతాలు గురించి ఔనని చెప్పిన, కాదని చెప్పినా, అవి ఎఱుకలో లేని మాటలే.  అన్నీ భ్రమ, భ్రాంతి లోవే... అన్నీ స్వప్న సదృశ్యమే... అని కొట్టిపారేస్తూ జ్ఞానమార్గంలో ఇంకొందరూ...
హూ... ఈ కర్మల గురించి ఎంతని చెప్పగలం? ఎంతని తెలుసుకోగలం? భగవాన్ గీతలో చెప్పారుగా... అభ్యాస జ్ఞాన ధ్యానాలకంటే కర్మఫల త్యాగమే గొప్పదని.
శ్రేయో హి జ్ఞానమభ్యాసాత్ జ్ఞానాద్ధ్యానం విశిష్యతే |
ధ్యానాత్ కర్మఫలత్యాగః త్యాగాచ్ఛాంతిరనంతరమ్ ||

కర్మఫల త్యాగం మనం చేయలేం. అంతటి పరిణితి రాలేదు కాబట్టి. నన్నడిగితే కర్మలను భగన్నామస్మరణతో కలిపి సాధన చేయడమే ఒకింత సులభం అన్పిస్తుందని రజినీ గారు చెప్తుండగా...

మనతో పాటు మన కర్మ మూటలు మోసుకుపోవడం తప్పనప్పుడు, ఆ కర్మ మూటలేవో సుకర్మ అంటే పుణ్య మూటలైతే బాగుంటుంది కదా... నాకో కథ గుర్తుకొస్తుందంటూ -
ఒకానొక ధనవంతునికి ఓ సందేహం వచ్చింది. మరణించినప్పుడు మనతో ఈ సంపద రాదంటారే...ఊహు ...ఈ సంపద అంతా నాతోనే వుండాలి, నేను మరణించాక కూడా నాతో పాటే వుండాలి...ఎలా మరి...ఎన్నో విధాల యోచించిన సరైన ఆలోచన తట్టక, ఓ ప్రకటన చేస్తాడు. నేను మరణించాక కూడా నా సంపదనంతా నేను తీసుకెళ్ళడానికి సరైన సలహా ఇచ్చిన వార్కి లక్ష బంగారు వరహలిస్తానని.
ఈ ధనికునికి డబ్బు పిచ్చి కాకపోతే, ఇదెలా సాధ్యమని అందరూ అనుకుంటున్న తరుణంలో ఓ యువకుడు వచ్చి, నేను మీకో సలహా ఇస్తాను. మీరు నా సలహా అమలు చేస్తే, మీ సంపద అంతా మీతో తీసుకు వెళ్ళవచ్చునని చెప్పగా, ఎంతో ఆతృతగా, 'ఎలా' అని ప్రశ్నిస్తాడు కోటీశ్వరుడు. మీరు అమెరికా వెళ్ళారనుకొండి, అక్కడ ఈ ఇండియా రుపీ చెల్లుతుందా? చెల్లదు కదా. మరి అక్కడ చెల్లాలంటే మీకు కావల్సిన డబ్బు మొత్తం బ్యాంక్ లో ఎక్సేంజ్ చేసుకొని డాలర్లుగా మార్చుకొని తీసుకువెళ్ళి ఉపయోగించుకుంటారు. అదే రష్యా వెళ్తే రూబుల్ గా, జపాన్ వెళ్తే యెన్ గా మార్చుకొని వెళ్తాం. అదే రీతిలో మీ డబ్బు / సంపద స్వర్గానికి తీసుకు వెళ్ళాలంటే మార్చుకొని తీసుకు వెళ్ళాలి. 
'అవునా! ఏ బ్యాంక్ లో ఎక్సేంజ్ చేయాలి? ఆ బ్యాంక్ ఎక్కడుంది? ఆ బ్యాంక్ లోనికి నా డబ్బును ఎలా ట్రాన్స్ఫర్ చెయ్యాలి'? 


మీ దగ్గర ఉన్న సంపదను సేవా కార్యక్రమాలకు, సత్కర్మలకు వినియోగించి పుణ్యంగా మార్చుకుంటే, మీతో పాటు మీ పుణ్య సంపదను తీసుకువెళ్ళవచ్చు..... అని చెప్పిన యువకుడిని ఎంతో సంతోషంతో సత్కరించి, ఆ సూచననుసరించి తరించెను ఆ ధనికుడు.
నిజమేకదా...మానవసేవే మాధవసేవని పార్వతి గారు చెప్పారు.

నామ స్మరణ చేయువారికి పాపాలు పోతాయన్నది నిజమేనా? నాకు తెలిసిన కొందరు నామ స్మరణ చేస్తునో, స్తోత్రాలో మంత్రాలో పఠిస్తునో, వంట చేస్తుంటారు. పూజలు, ఆలయ దర్శనాలు, అర్చనలు చేస్తుంటారు. మరి వారికి పాపాలు పోయినట్లేనా? పాప ఫలితం వారికి ఉండదా? ముక్తస్థితిలో వారున్నట్లా? వారనే కాదు, మిమ్మల్నే తీసుకొండి...రామ స్మరణంలో ఉంటారు. మరి మీకు ఇక ఏ పాప కర్మ ఫలితాలు లేనట్లేనా...
ఆగండి వాణిగారు, మీ మనోభావం నాకు అర్థమైంది. 
నామ స్మరణ చేస్తే పాపాలు పోతాయన్నది సత్యం. ఇది శాస్త్ర వచనం. అయితే కుంజర శౌచం మాదిరిగా చేస్తే, కర్మ ఫలితాలు అనుభవించక తప్పదు. అంటే, నామజపం చేస్తున్నా, పాప కర్మలు మరల మరల చేస్తే ఆ కర్మ ఫలాలు అనుభవించాల్సిందే. 
ఇక నా గురించి అంటారా... ప్రాపంచిక బంధపాశముకు కట్టుబడి, కాలానుగుణంగా ఎవర్నీ నొప్పించక నొవ్వక సాగుతున్న నేపథ్యంలో చిరు చిరు తప్పులు తప్పవు. నా దృష్టిలో ఒప్పైన కర్మ, మీ దృష్టిలో తప్పు కావచ్చు.  మా తాతయ్య గారు ఓ మాట చెప్పేవారు...కర్మ అంటే, మనం చేతులతో చేస్తున్నదే కాదు, మనో వాక్కులతో చేసేది కూడా కర్మే. అలానే ప్రస్తుతం మనకు ఏం జరుగుతుందో అది మాత్రమే కాదు, మనకు ఏదైతే జరుగుతోందో, దానికి మనం ఎలా అనుభూతి చెందుతున్నామో, ఎలా స్పందిస్తున్నామో అనేది కూడా మన కర్మే. మనం చెడు చేయకపోవచ్చు కానీ; మన కళ్ళెదుట జరిగే చెడును చూస్తూ అడ్డుకోక పోవడం కూడా తప్పే. అది కూడా మన కర్మల ఖాతాలో జమవుతుంది. ఉదాహరణకు మహాభారతంలో భీష్మ, ద్రోణులు పెద్దలైనా, ద్రౌపది వస్త్రాపహరణాన్ని అడ్డుకోలేకపోతారు. రాజుకు విధేయులై ఉండాలన్న ధర్మం పాటించినా, కళ్ళముందు జరుగుతున్న దుర్మార్గాన్ని అడ్డుకోరు. జీవితమంతా మంచిగా బ్రతికినా, కళ్లెదుటి అధర్మ కార్యాన్ని అడ్డుకోలేని ఫలితానికి శిక్షగా యుద్ధంలో చంపబడతారు. నాది సర్ధుబాటు మనస్థత్వం. తటస్థ వైఖరి. వెంటనే దేనిని ఖండించలేను. కానీ, ఆ క్షణాల్లో నాలో రామ స్మరణం రెట్టింపు అవుతుంది. కొంతసేపటికి ప్రశాంతత... అలాగని మనస్సులో దేనిని మోయను... ఏదీ నిలవదు. నా ఈ వైఖరి కొంత తప్పే... కావున, నా కర్మ ఫలాలు నేను అనుభవించక తప్పదు. ఐతే రామ స్మరణ నడుమ పాపపుణ్యాల గురించి చింతన, చింత లేనే లేదు. కష్టాల్లో కృంగిపోవడం, సుఖాల్లో పొంగిపోవడం కాకుండా, వాటిని దైవానుగ్రహంగా భావించడం, తన కర్మానుభవంగా గుర్తించడం స్థితప్రజ్ఞత. అంతటి ప్రజ్ఞ నాలో రాలేదింకా వృద్ద పక్షిలా. ఇక రామ నామ స్మరణం భక్తిగా అలవర్చుకున్నది... శ్రీరాముడు అంటే అమిత ప్రేమ, నా అంత్యకాలంలో రామ ధ్యాసలోనే తుదిశ్వాస విడవాలని. ఓ గృహిణిలా నా కర్మలు నేను సరిగ్గా నిర్వర్తిస్తూ, ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు చదువుతూ, అప్పుడప్పుడు మీలాంటి వారితో సద్గోష్టిలో పాల్గొంటూ, మాయలో పడి గాడి తప్పుతున్న మనస్సును రామ స్మరణతో తిరిగి గూటిలో పెడుతూ సరళమైన జీవనం సాగిస్తున్నాను వాణి గారు. ఇదే నా కర్మలన్నింటిలో ప్రధాన కర్మ. ఇంతకు మించి నాకేమీ తెలియదని చెప్పగా, బాగుంది బాగుంది కానీ, ఆ వృద్ధ పక్షి ఊసేమిటి మధ్యలో...అని అడిగిన మిత్రులకు ఎప్పుడో చదివిన ఈ కథను చెప్పాను.
అనగనగా ఓ ఎడారి ప్రాంతంలో నివాసముండే ఓ పక్షి వృద్ధాప్య దశకు చేరుకున్నాక, జవసత్వాలు తగ్గి బక్క చిక్కేక, తన దీనావస్థకు దుఃఖిస్తూ,
అయ్యో! యవ్వనంలో వున్నప్పుడు ఎట్లా వుండేదానిని, ఇప్పుడు ఇలా వున్నాను...ఆహా... ఏమి నా తలవ్రాత అని అనుదినం చింతుస్తూ  కృంగిపోసాగింది. 
అలాంటి తరుణంలో ఆ పక్షి మసకబారిన కంటి చూపుకి, 
ఒక దేవదూత పక్షి అటుగా వెళ్ళడం కనిపించింది. వెంటనే కాస్తా సత్తువ కూడబెట్టుకొని, ఆ పక్షిని పిలుస్తూ, 
ఓ దైవ కపోతమా! నీవు ఎటు వెళ్ళుచున్నావు? అని అడుగగా...
ఆ దేవదూత పక్షి "నేను దైవం వద్దకు వెళ్తున్నానని" బదులిస్తుంది.
అంతట ఈ వృద్ధపక్షి, ఓ దేవదూత! నా ఈ దీన స్థితిని నీవు చూసితివి గదా, నాయందు దయపూని, నాకీ దైన్యత ఇంకెంతకాలమో దైవాన్ని అడిగి బదులీయరాదా? అంటూ వినమ్ర పూర్వకంగా, ఆర్తిగా అడిగింది.
జీవిత చరమాంకంలో ఉన్న వృద్ద పక్షి ఎంతో ప్రాదేయపూర్వకంగా, దేవుని సమాధానం తెలుసుకోవాలనే తపనతో దేవదూత కపోతమును హృదయపూర్వకంగా వేడుకోగా,  ఆ పక్షి దైన్యతను చూసిన, ఈ దేవదూత పక్షికి కళ్ళు చెమర్చగా, 'నీకేం భయంలేదు, నీ తరఫున నేనడుగుతా, దైవం నుంచీ సమాధానం తప్పకుండా తీసుకుని వస్తాను అంటూ బయలుదేరిన ఆ దేవదూత పక్షి భక్తితో దైవం వద్దకు వెళ్ళి, సమయాసమయాలు చూసుకుని, మంచి తరుణంలో ఈ వృద్ధపక్షి ఉదంతం అంతా చెప్పి, హే! పరమ దయాళు! స్వామి! ఆ వృద్ధ పక్షి దైన్య స్థితి పోవడానికి ఎంత కాలం పడుతుందోనని తెలుసుకుని రమ్మని చెప్పిందని విన్నవించుకోగా -
అంతట దైవం, "ఆ వృద్ధ పక్షి రూపంలో వున్న జీవుడికి "వినాదైన్యేన జీవితం, అనాయాసేన మరణం" సంప్రాప్తమవ్వాలంటే, ఇంకా ఏడు జన్మలు పడుతుంద"ని పలికెను.

అప్పుడు ఆ దేవదూత పక్షికి ఆ వృద్ధ పక్షి దైన్య రూపం, హృదయపూర్వక ప్రార్థన గుర్తుకువచ్చి, 'అలా కాదు... స్వామి! ఏదైనా తరుణోపాయం వుంటే సెలవీయండి' అని వేడుకోగా, అంతట ఆ పరందాముడు దయామృత వదనుడై, కృపా రసార్ద్ర హృదయుడై, చిరు మందహాసంతో, "దైన్య స్థితినుంచీ దైవ స్థితికి చేరేందుకు మార్గమొక్కటి వున్నది, ఏది జరిగినా, ఏది ప్రాప్తించినా, ఏది ఏమైనా, అంతా ఈశ్వరేచ్ఛ మేరకే, అంతా భగవదనుగ్రహం మేరకే జరుగుతుందని, నేను చేసింది ఏమీ లేదని, పరిపూర్ణ విశ్వాసంతో, బలీయమైన నమ్మికతో, దృఢమైన చిత్తంతో... ఎదురౌతున్న ప్రతీదీ ఈశ్వర ప్రసాదమనే భావించి, 'సర్వకారణమీశ్వరం' అనెడి వాక్యాన్ని ఆశ్రయించి వున్నట్లయితే, అప్పుడు పరిస్థితి మారవచ్చును" అని సూచన చేసెను.
అంతట ఆ దేవదూత పక్షి శీఘ్రగతిన వృద్ధ పక్షి వద్దకు వచ్చి, పరమాత్ముని మాటలు వినిపించి, ధైర్యాన్ని ఆనందాన్ని నింపి, సంతోషంగా వెడలిపోతుంది.


ఇక ఈ వృద్ధపక్షి దేవ కపోతం మాటలను శ్రద్ధగా విని, విశ్వాసంతో ఆచరణ లోనికి తెచ్చుకుంది. 
ఎంతలా అంటే - ఇవాళ ఆహారంగా కాసిన్ని రెక్కల పురుగులు దొరిగాయి... సంతోషం, ఈశ్వర ప్రసాదం... ఈశ్వరా! నీకు కృతజ్ఞతలు.
మరోరోజు ఆహారంగా పప్పు ధాన్యాలు లభించాయి... ఇది ఈశ్వర అనుగ్రహం... ఈశ్వరా! నీకు ప్రణతులు. 
ఇంకో రోజు ఆహార అన్వేషణ గావిస్తుంటే, కంట్లో నలుసుపడి తీవ్రంగా బాధించింది, అప్పుడు కూడా, ఇదీ ఈశ్వర ప్రసాదమే, ఈశ్వరా! నీకు కన్నీటితో నమస్సులు..
వేరొక రోజు ఆహారంకై వెళ్తుండగా... ముళ్ళకంప గీరుకుంది... మరీ సంతోషం... ఇదీ ఈశ్వరానుగ్రహమే... ఈశ్వరా! నమోనమః ఇలా... ఆహారం దొరికినా, దొరకున్నా, ఎక్కువైనా, తక్కువైనా, భుక్తాయాసమైన, కడుపుమాడిన... ఏది ఏమైనా సరే, ప్రతీసారి, ప్రతీ చోట... ఈశ్వర, ఈశ్వర, ఈశ్వరా నీవే సర్వమూ, అంతా నీ అనుగ్రహమే... నీకు మనసా, వాచా, కర్మణా మ్రోకరిల్లుతున్నాను తండ్రీ... అని శరణాగతి భావంతో జీవించ సాగింది.
కొన్ని నెలలు అనంతరం అటుగా మరల వచ్చిన దేవపక్షి ఈ వృద్ధపక్షి కేసి ఆకాశం నుంచే చూస్తూ, ఆహా! ఎంతటి మార్పు... మచ్చుకైనా మునుపటి దైన్యత, వృద్దచాయలు లేవే... అని ఆశ్చర్యానందాలకు లోనై, వెంటనే దైవం వద్దకు వెళ్ళి విషయం చెప్పి, ఏమిటి ఆ వృద్ద పక్షిలో ఇంత మార్పు? ఏడు జన్మల వరకూ దుఃఖ ఛాయలు కూడా పోవు అని మీరు నాకు సెలవిచ్చారు... ఇప్పుడు ఏడు నెలలలోనే ఇంత మార్పా? అని అడుగగా, అప్పుడు పరమాత్ముడు చెబుతాడు... ఇదంతా నేను అన్న అహాన్ని వీడిన ఔన్నత్యమని. శరణాగత సమర్పణ ఫలితమని. ఈ కథ విన్నాక,

భారతీ గారు, మీరు భక్తితో రామ నామస్మరణం ఎందుకు అలవర్చుకున్నారోనన్న మాటలు వింటుంటే -

అంతకాలే చ మావేవ స్మరన్ ముక్త్వా కలేబరమ్|
యః ప్రయాతి స మద్భావం యాతి నాస్త్యత్ర సంశయః||

మరణసమయంలో ఎవరైతే నన్నే స్మరించుచు దేహమును వీడుదురో వారు నన్నే చేరుదురు. ఇందులో ఎటువంటి సందేహం లేదు.

యం యం వాపి స్మరన్ భావం త్యజత్యంతే కలేబరమ్|
తం తమేవైతి కౌంతేయః సదా తద్భావభావితః||

ఓ కుంతీపుత్రా! ఎవరేయే భావమును స్మరించుచు తుదకు దేహత్యాగ మొనర్చునో వారు ఆ భావమునే పొందుదురు. అంటే మన ఉత్తరజన్మ మన కట్టకడపటి భావముపై ఆధారపడి ఉంటుందన్నది యదార్థం... అన్న గీతాచార్యుని మాటలతో పాటు ఎక్కడో చదివిన ఓ కథ కూడా గుర్తుకు వస్తుంది.

ప్రాణం పోయేటప్పుడు చెవిలో పడ్డ మాట, మనస్సులోని తలంపు ఇవన్నీ కలసి మరు జన్మకు కారణమవుతాయి.

ఒకసారి ఒక రాజ్య కాపలాదారుడు ఏదో పనిమీద పొరుగూరికి వెళ్ళవలసి వచ్చి, రాజు వద్దకెళ్ళి, “ప్రభూ! నేను అత్యవసరంగా పొరుగూరికి వెళ్ళవలసి వుంది. ఈ రాత్రికి నా కుమారుడు మూగవాడైనప్పటికీ ఊరి కాపలా కాస్తాడు, ఇందుకు అనుమతించండి” అని వేడుకొనగా, రాజు అందుకు సమ్మతించాడు.
రాత్రి అయింది. ఈ మూగవాడు ఎలా కాపలా కాస్తాడో చూడాలనే తలంపుతో, ఆ రాజు మారువేషంలో చాటుగా మూగవాన్ని గమనిస్తూ బయల్దేరాడు.
 
అది మొదటి యామం. తప్పెట చేతపుచ్చుకొని ఆ కాపలాదారుని కొడుకు కాపలా కాయసాగాడు, రాజు అతణ్ణి వెంబడించసాగాడు. హెచ్చరిక చేసే సమయం వచ్చింది. అప్పుడు మూగవాడు తప్పెట కొడుతూ ఇలా చెప్పాడు -

కామం క్రోధంచ, లోభంచ - దేహేతిష్ఠంతి తస్కరాః
జ్ఞానరత్నాపహారాయ - తస్మాత్ జాగృతః జాగృతః.

(మన దేహంలో కామ క్రోధ లోభాలనే తస్కరులు కూర్చుని, జ్ఞానమనే రత్నాన్ని అపహరించడానికి పొంచి ఉన్నారు. కాబట్టి జాగ్రత్త జాగ్రత్త)

ఈ మాటలు విన్న రాజు ఎంతో ఆశ్చర్యంతో నిశ్చేష్టుడయ్యాడు. 'ఇతడు నిజానికి మూగవాడు కాడు, ముందుగానే జ్ఞాని అయిన జీవన్ముక్తుడు, ముముక్షువు. మూగవానిగా నటిస్తున్నాడు. ఇతణ్ణి వెంబడించి, గమనించాలి' అని రాజు భావించాడు. 

రెండవ ఝాము వచ్చింది, అప్పుడు ఆ జ్ఞాని ఇలా చాటాడు -

జన్మదుఃఖం జరాదుఃఖం -
జాయాదుఃఖం పునః పునః సంసార సాగరం దుఃఖం - తస్మాత్ జాగృతః జాగృతః

(పుట్టడం దుఃఖం, చావడం దుఃఖం, జరాభయం దుఃఖం, సంసార సాగరం దుఃఖం, ఇవి మళ్ళా మళ్ళా వచ్చేవి కాబట్టి తస్మాత్ జాగ్రత్త జాగ్రత్త)

ఈ శ్లోకాన్ని విని రాజు పరవశుడైనాడు, తృతీయ యామం వచ్చింది.

మాతానాస్తి - పితానాస్తి - నాస్తి బంధు సహోదరః
అర్థంనాస్తి - గృహంనాస్తి - తస్మాత్ జాగృతః జాగృతః 

(తల్లి లేదు, తండ్రి లేడు, బంధువులు లేరు, సహోదరులు లేరు, ధనంలేదు, గృహం లేదు [ఇదంతా మిథ్య అని అర్థం] జాగ్రత్త! జాగ్రత్త) అని చాటాడు. 

ఇది విన్న రాజు అచేతనుడయ్యాడు, అయినా వెంబడిస్తూనే ఉన్నాడు. ఇంతలో నాలుగవ యామం వచ్చింది, అప్పుడు ఆ యువకుడు
 
ఆశయా బధ్యతే లోకే - కర్మణా బహుచింతయా 
ఆయుఃక్షీణం - నజానాతి - తస్మాత్ జాగృతః జాగృతః

(ఆశాపాశంచేత కట్టుబడి తిరుగుతూ, లోక కర్మల చేత బహుచింతలకు లోనై, ఆయువు క్షీణించడం ఎరుగలేరే... జాగ్రత్త జాగ్రత్త) అని చాటాడు...

ఈ చివరి శ్లోకాన్ని విన్న రాజు మనస్సు పులకించిపోయింది, అతడు సాధారణ ఊరి కాపరి కాడు. పవిత్రమైన ఆత్మ గల్గిన జీవన్ముక్తుడు, అజ్ఞానమనే చీకట్లు ఆవరించినవారికి దారి చూపించే మహానుభావుడు. కాబట్టి ఇతణ్ణి తన రాజప్రాసాదానికి రప్పించి, అతడికి ఇష్టమైన ఉద్యోగం ఇవ్వాలని నిర్ణయించుకొని రాజు తన కోటకు వెళ్ళి పోయాడు.

మర్నాడు ఆ యువకుని తండ్రిని పిలిపించి,
అతడితో రాజు ఇలా అన్నాడు: “ఇంతదాకా మూగగా ఉన్న నీ కుమారుడు నిజానికి మూగవాడు కాడు. అతడు పూర్వజన్మ జ్ఞానం ఉన్న మహనీయుడు, పుణ్యాత్ముడు, అతడికి నా రాజ్యంలో తనకు ఇష్టమైన ఉద్యోగం ఇవ్వాలని ఆశిస్తున్నాను, నా కోరిక తీర్చమని అతడిని అడుగు... అని. తండ్రి ఆశ్చర్యానందంకు లోనై, తన కుమారుడికి రాజుగారి కోరిక తెలుపగా, ఆ కుమారుడు అందుకు సమ్మతించి రాజు వద్దకు వచ్చాడు. అప్పుడు రాజు, “స్వామీ! మీరు ఏ పని చేయడానికి ఇష్టపడుతారో దాన్ని చేయమని వేడుకొంటున్నాను” అని అడిగాడు. తన పుత్రుడు అప్రయోజకుడని ఇంతవరకు ఎంచిన తండ్రి కూడా జరుగుతున్నది అర్థం కాక, ఆశ్చర్యపోతున్నాడు.
అప్పుడు ఆ జీవన్ముక్తుడు, “రాజా! మీ రాజ్యంలో ఘోరపాపం, హత్యలు చేసినవారికి ఏం శిక్ష విధిస్తారు?” అని అడిగాడు.
అందుకు రాజు “మరణ శిక్ష” అని బదులిచ్చాడు. 
“అయితే ఆ మరణదండన నెరవేర్చే ఉద్యోగం నాకు ఇప్పించండి. నా చేతులమీద, నా కత్తితో వారి తల తీస్తాను అంటూ తన కోరికను తెల్పాడు ఆ యువకుడు. ఈ కోరిక విని రాజు అమితాశ్చర్యపోయి, ఇచ్చిన మాట ప్రకారం అతడి కోరిక మేరకు అందుకు సమ్మతించాడు. ఊరికి వెలుపల మరణశిక్ష నెరవేర్చే స్థలంలో ఒక కుటీరం వేసుకొని ఆ యువకుడు తన కర్తవ్యాన్ని నిర్వహించసాగాడు. ఇలా కొంతకాలం గడిచింది.
దేవలోకంలో యమధర్మరాజు ఒకరోజు చింతాక్రాంతుడై బ్రహ్మ దేవుణ్ణి దర్శించగా,
“ఎందుకు విచారిస్తున్నావు? నీ ధర్మం సక్రమంగా నెరవేరుతున్నది కదా?” అని యముణ్ణి, బ్రహ్మ అడిగాడు. అందుకు యమధర్మరాజు దీర్ఘంగా నిట్టూర్చి, “ఓ బ్రహ్మదేవా! ఏం చెప్పమంటావు? పాపాత్ములు నా లోకం చేరగానే వారి యాతనా శరీరాన్ని వారివారి కర్మానుసారంగా శిక్షిస్తాను కదా! కాని, ఇప్పుడు ఎందుచేతనో ఒక దేశం నుండి చాలకాలంగా పాపాత్ములు కర్మను అనుభవించడానికి రావడం లేదు. నా ధర్మ నిర్వహణ జరగడం లేదు, ఆ దేశంలో పాపాత్ములే లేరా! లేదా పాపాత్ములు మరెక్కడికైనా పోతున్నారా? నాకు అవగతం కాకున్నది, ఇదే నా విచారానికి కారణం”... అని చెప్పగా, బ్రహ్మకీ ఇది విచిత్రంగా తోచి, అసలు విషయం పరిశోధించే నిమిత్తం భూలోకానికి వచ్చాడు. 
ఇక్కడ రాజు నేరస్తులకు మరణదండన విధిస్తూ ఉన్నాడు. వారు ఈ జీవన్ముక్తుడి వద్దకు మరణశిక్ష అమలుపరచడానికై కొనిరాబడుతున్నారు. 
ఈ తతంగం చూసి బ్రహ్మ వారిని వెంబడించి ఈ జ్ఞాని నివసిస్తూ ఉన్న చోటుకు వచ్చాడు. అప్పుడు అక్కడ జరుగుతున్నది చూడగా, బ్రహ్మదేవుడికే ఆశ్చర్యం వేసింది.

అదేమంటే - మరణశిక్ష అమలు జరిగే ఆ వేదికకు ఎదురుగా శివుడు, విష్ణువుల దివ్యమంగళమూర్తుల పటాలు అమర్చి ఉన్నవి. అందంగా పుష్పాలంకారం చేసి అంతటా సుగంధం నిండగా, ధూపదీపాలు పెట్టబడినవి, చూసేవారి మనస్సు భక్తి పరిపూరితమై చేయెత్తి నమస్కరించాలనే రీతిలో నేత్రానందకరంగా ఉంది. అంతేకాక ఆ పటములకు ముందు పురాణాలు, కావ్యాలు, రామాయణ భారత భాగవతాది పవిత్ర గ్రంథాలు అమర్చబడి ఉన్నాయి. ఆ చోటు దేవాలయమేగాని మరణాలయంగా కానరాకున్నది.

మరణశిక్ష విధింపబడి కొనిరాబడినవారికి ఆ జ్ఞాని తాను తల తీయడానికి ముందు ఆ పటముల ఎదురుగా వారిని నిలబెట్టి నమస్కరింప చేసి, వారి మనస్సుకు అర్థమయ్యే రీతిలో నీతులు, భగవంతుడి నామమహిమ, సంకీర్తనం మధురంగా చెబుతున్నాడు. అతడి మాటలు ఆలకిస్తూ వారు సర్వమూ మరచి, భక్తితో తనువు తన్మయమవుతూ ఉన్న తరుణం చూసి, వారికే తెలియకుండా వెనుక ప్రక్కనుంచి వారి తల ఖండించేవాడు. అయితే ఆ తల తెగుతున్నప్పుడు వారు భక్తి మైకంలో గుర్తించలేకపోయేవారు. దైవనామ సంకీర్తనం చెవుల్లో పడేటప్పుడు వారి జీవం పోవడంతో వారి మనస్సు ప్రక్షాళితమై, ముక్తి పొందేవారు.

ఈ తతంగం అంతా చూసిన బ్రహ్మదేవుడు ముగ్ధుడై, ఈ జ్ఞాని ముందు ప్రత్యక్షమయ్యాడు. బ్రహ్మను చూడగానే జ్ఞాని సంతోషంతో నమస్కరించాడు.

"వత్సా!! ఎవరూ కనీ వినీ ఎరుగని రీతిలో మరణ దండన ఇలా నెరవేర్చడంలో 
అంతరార్థం ఏమిటి? ఎందువల్ల ఇలా చేస్తున్నావు, అని బ్రహ్మ, జ్ఞానిని అడిగాడు. 
అందుకు అతడు వినమ్రంగా బ్రహ్మతో ఇలా పలికాడు -
"ఓ బ్రహ్మదేవా! మీకు తెలియనిదంటూ ఏదన్నా ఉంటుందా?నా గత జన్మలో మరణ సమయంలో దైవనామ స్మరణకు బదులు కలిగిన తలంపుల వలన నాకిలా జన్మించాల్సి వచ్చింది.
భగవానుడు గీతలో 'ఎంతటి క్రూర కర్ముడైనా ఎవడు మరణ సమయంలో నా నామస్మరణ చేస్తాడో వాడు నా సాన్నిధ్యం పొందుతాడు' అని సెలవిచ్చాడు. కాబట్టి సులభోపాయంలో వీరినందరినీ దైవనామ స్మరణతో ముక్తులను చేయదలచాను, నా అనుభవం నాకు ఒక పాఠమైనది” అని తెలపగా...

అంతా విన్న బ్రహ్మదేవుడు పరిపూర్ణ సంతృప్తి, ఆనందాలతో అతణ్ణి ఆశీర్వదించి, సత్యలోకం చేరుకొన్నాడు. 
మరణకాలంలో సత్ చింతనతో ఉంటే అలాంటి పుట్టుకే లభిస్తుంది, లేదా ముక్తి లభిస్తుంది. 
సత్ చింతన కాక, వేరే ఏ చింతన అయినా ఉంటే అందుకు సంబంధించిన పునర్జన్మ కలుగుతుంది. అంత్యకాలంలో భగవన్నామమే పరమ ఔషధంగా పనిచేస్తున్నది.
నామస్మరణే సులభోపాయం, ఆ నామస్మరణే ధన్యోపాయంగా చేసుకొని కడతేరే మార్గం చూసుకొందాం గాక! కావున మరణ సమయము ఎవరికి ఎప్పుడు వస్తుందో ఎవరికి తెలియదు కావున భగవన్నామ స్మరణ నిత్యము అన్ని వేళలలో ఏ పని చేస్తున్నా మానసికముగా అలవర్చుకోవాలని ఎప్పటిలా ప్రియంగా చెప్పింది ప్రియంవద.

జహా జహా చలూ కరూ పరిక్రమా, జో జో కరూ సో సేవా
జబ సోవూ కరూ దండవత్, జానూ దేవ న దూజా 
                          - సంత్ కబీర్
నేను నడిచినప్పుడల్లా భగవంతుని గుడిని ప్రదక్షిణ చేస్తున్నట్టు భావిస్తాను; నేను ఏది చేసినా, అది భగవత్ సేవ గానే భావిస్తాను. నిద్రకు ఉపక్రమించినప్పుడు, నేను భగవంతునుకి ప్రణామం అర్పించినట్టుగా భావన పై ధ్యానం చేస్తాను. ఈ విధంగా, నేను ఎల్లప్పుడూ ఆయనతో ఏకమై ఉంటాను... 
సంత్ కబీర్ లా కర్మలను భగవత్ తలపుతో జత చేసే భావన మనలో ధృఢమౌతే ధన్యులమే కదా... కానీ, అంత ధృఢ సంకల్పం లేదే... నిట్టూర్పుతో నెమ్మదిగా అన్నారు నిర్మల గారు.

గత మూడు దశాబ్దాలుగా మీకు నేను తెలుసు. నేను తెలిసి తెలిసీ ఏ తప్పులు చేయలేదు, భగవత్ ఆరాధన మానలేదు. నా జీవితం ఓ సుడిగుండం. అయినా ఈ ఆధ్యాత్మిక చింతన అలవడేకా మునుపటిలా దుఃఖం లేదంది నీరజ.

అసలు ఎందుకీ కష్టాలు? కొందరికి బ్రహ్మరాత ఇలా ఉంటాదేమిటి? ఇది వారి ప్రారబ్దం అంటారు...
 అసలు ఈ ప్రారబ్ధం ఏమిటి? ఈరోజు చేసిన వంట ఈరోజే తింటున్నాం కదా. అలాగే ఈ జన్మలో చేసిన కర్మల ఫలితాలు ఈ జన్మలోనే అనుభవించేయాలి కదా... మరు జన్మలకు ఎందుకు? 
హైమ గారి ఈ ప్రశ్నలకు, ఈరోజు వంట ప్రిజ్ లో దాచుకొని దాచుకొని తింటారు కదా, ఈరోజు చేతికి అందిన పంట ఫలాదులను ఈరోజే తినేయరు కదా,  గర్భంలో పడిన బిడ్డను వెంటనే కనేయలేరు కదా. దేనికైనా సమయం రావాలి. విత్తనాలు చల్లగానే అవి అంకురించవు. నియమిత కాలంలోనే మొలకెత్తుతాయి కదా! ఈ ఏడాది పండిన ధాన్యం కొన్ని మరుసటి సంవత్సరపు పంటకు కారణమయినట్లే, కొన్ని మన కర్మలు మరుజన్మకు కారణమవుతాయి. 


మనం చేసిన సత్కర్మలైనా, దుష్కర్మలైనా కొన్ని వెంటనే ఫలితాన్ని ఇస్తే, కొన్ని కొన్ని వెను వెంటనే తమ ప్రభావాన్ని చూపవు, కాలానుగుణంగా తమ ఫలితాన్ని చూపుతాయి. 
ఇక బ్రహ్మ కాదు, మన తలరాతలు మనమే వ్రాసుకుంటాం.
కర్మ ఎలా ఉంటుందో ఒక దగ్గర చదివాను. కృష్ణుడు కంసుని సంహరించి, తన తల్లిదండ్రులను కారాగారం నుండి విముక్తి కలిగిద్దామని వెళ్ళాడు. దేవకీమాత కృష్ణుని చూడగానే "నాయనా! నీవే పరమాత్మవి కదా. నీకు ఎన్నో దైవిక శక్తులు ఉంటాయి. ఎందుకు 14 ఏళ్ళు ఆగావు... కంసుని సంహరించడానికి, కారాగారం నుంచి మమ్మల్ని విడిపించడానికి" అని అడిగింది.
అప్పుడు కృష్ణుడు ఇలా అన్నాడు "అమ్మా! నన్ను క్షమించు. నీవు నన్ను 14 ఏళ్ళు అరణ్యవాసం చేయమని అడవులకు ఎందుకు పంపావు నా గత జన్మలో? విన్న దేవకి ఆశ్చర్య చకితురాలయింది.
"కృష్ణా ఇదెలా సాధ్యము? ఎందుకిలా అంటున్నావు?" అని అడిగింది. అప్పుడు కృష్ణుడు అమ్మా! గత జన్మ గురించి నీకు ఏది జ్ఞాపకం ఉండదు. కానీ, గత జన్మలో నీవు " కైకేయివి", నీ భర్త "దశరథుడు". 
ఇక ప్రారబ్ధం అంటారా... కర్త, కర్మ, క్రియ మూడూ భగవంతునివే. కానీ; ఈ మూడు మనవే అని మన నెత్తిన వేసుకుని మోయడమే ప్రారబ్దం... ఝాన్సీగారు ఈ వివరణ ఇస్తూ, ఈమధ్య నేనో పాట విన్నాను, చాలా బాగుంది... వినడంటూ పార్వర్డ్ చేసిన వీడియో -


పైన ఉదాహరించిన కథా రచయితలకు హృదయపూర్వక నమస్సులు.

                ఈ కబుర్లు కొనసాగుతునే ఉన్నాయి...

2, జులై 2023, ఆదివారం

శ్రీ దత్తుని వైభవం - ఇరవై నలుగురు గురువులు



మూడుస్థితులు దాటి దోషాలు వెదకని తత్వం లోకి వెళ్ళినవారికి పరమాత్మ సాకారం అవుతాడని, గురువు దైవమూ దత్తుడే అని, తనను స్మరించిన వారికి వెంటనే అనుగ్రహించే సిద్ధుడు దత్తుడు అని...క్రిందటి టపాలో స్మరించుకున్నాం.


దత్త వైభవం

యోగమే దత్తుని మార్గం.
నిస్సంగత్వమే దత్తుని ఉపదేశం.
జ్ఞానమే దత్తుని ఉపాసన.

దత్త ప్రపంచం లోని వారు ఎల్లప్పుడూ దత్తోహం అని ధ్యానిస్తూ ఉంటే, దత్త స్వరూపులుగా అవదూతలుగా మారిపోతారని ప్రతీతి. 

దత్తాత్రేయుడు ప్రతిరోజు స్నానం కాశిలో, ధ్యానం మాహురీపురములో, భిక్ష కొల్హాపురిలో, నిద్ర సహ్య పర్వతం దగ్గర చేయుదురని గురుచరిత్రలో తెలుపబడింది.

దత్తుని ఇరవై నలుగురు గురువులు

సృష్టిలో ప్రతీ అంశం నుండి మానవుడు జ్ఞాన సముపార్జన చేయవచ్చును. అలా ప్రకృతిలోని పంచభూతాలు, పశు పక్ష్యాదులు తనకి గురువులని దత్తాత్రేయుల వారు తెలిపిన ఇరవై నలుగురు గురువుల వివరణ -

1) పృథ్వి (భూమి):
జీవులు కాళ్ళతో తొక్కుతున్నా,  తనపై మలమూత్రాదులను విసర్జిస్తున్నా, త్రవ్విన, దున్నిన అన్నిటినీ భరించి ద్వేషభావం లేకుండా సస్యాలు ఆశ్రయము ఇచ్చి, పోషిస్తున్న భూమి నుండి సహనాన్ని నేర్చుకున్నాను.

2) వాయువు: 
వాయువు వివిధ వస్తువుల బట్టి శీతల ఉష్ణ, సుగంధ దుర్గంధాలపై సంచరించిన, తాత్కాలికంగా వాటిచేత ప్రభావితుడైనట్లు అనిపించినా, దేనితోనూ సంగత్వమేర్పరచుకోక, తన సహజ నైర్మల్యంతో ఎల్లెడలా వుండే వాయువును చూసి, వేటి నడుమ వుండాల్సివచ్చిన వాటికి చిక్కకుండా నిర్మలంగా నిస్సంగుడనై ఉండడం నేర్చుకున్నాను.

3) ఆకాశం: 
గాలి, మేఘం, సూర్యచంద్ర నక్షత్రాదులతో నిండివున్నట్లు కనిపించిన, దేనితోనూ ఎలాంటి సంబంధం లేకుండా సర్వత్రా వ్యాపించి ఉండే ఆకాశాన్ని చూసి, ఆత్మ కూడా ఆకాశం వలె సర్వవ్యాపి అని, శరీరాదులతో ఈ నశ్వర జగత్తు ఆత్మ యందే ఉన్ననూ దేనితో సంగత్వం లేకుండా ఉందనే సత్యాన్ని గ్రహించాను. అలానే త్రిగుణాల వికారరూపమైన దేహానికి దానివలన కలిగిన మనోవికారాలకు అంటనివాడై ఆకాశం మాదిరిగా స్వచ్ఛంగా వుండాలని గ్రహించాను.

4) జలం: 
ప్రాణికోటికి దాహం తీర్చి, అందరికీ ఆరోగ్యం చల్లదనం కల్గించి, వృక్షములను సస్యములను పోషించి, తనను తాకిన అన్నిటినీ శుద్ది చేసి, శుభ్రతను, పవిత్రతను ఇస్తుంది జలం. పరిశుద్ధ జలం మురికిని పోగొట్టే విధంగా మహాత్ములు పరిశుద్ద అంతఃకరణ కలిగియుండి ప్రాపంచిక మానవుల మనోమాలిన్యం శుభ్రపరచాలని గ్రహించాను.

5) అగ్ని: 
ఒకసారి నివురుగప్పిన నిప్పులా, ఒకప్పుడు విశేషాగ్నిలా ప్రజ్వరిల్లుతూ వెల్లడవుతుంది. రాపిడివల్ల ప్రకటతమయ్యే అగ్నితత్వం వస్తువులలో సూక్ష్మంగా దాగియుండును. మథనం చేత విశేషాగ్నిగా ప్రకటతమై యజ్ఞం చేసేవారి పూర్వపాపాలను హరించి, రానున్న కర్మదోషాలను నివారించడం కోసం ఎవరినుండైనా సరే హవిస్సును గ్రహిస్తాడు కానీ, తాను మాత్రం వారి పాపాల చేత అపవిత్రుడుగాకనే, వారి పాపాల్ని దహిస్తాడు. అలాగే జ్ఞాని కూడా తన తపశ్శక్తిని గుప్తంగా వుంచుకుంటూ, మానవులను పావన మొనర్చడానికే సర్వులనుండి బిక్షనుగొని వారిని అనుగ్రహించాలని, దీనివలన తాను అపవిత్రుడు కాడని తెలుసుకున్నాను.
తనకి ఆహుతి ఇచ్చిన దేనినైనా దోషమెంచక స్వీకరించి నిర్మలముగా ప్రకాశించే అగ్నిలా, పదార్థములను యెంచక ఆహారంగా ఎవరేం సమర్పించినా స్వీకరించి, నిర్మలముగా తపో జ్ఞానాలతో యతి ప్రకాశించాలని గ్రహించాను. అగ్ని వివిధ వస్తువుల గుణ బేధాలను దహించి ఏకరూపమైన విభూతిగా మారి యున్నట్లు, తత్వజ్ఞానమనే అగ్నితో వివిధమైన వస్తువుల గుణాలను నిరసించి, సర్వగతమైన సర్వేశ్వరుని తత్వాన్ని గ్రహించి, తనలో తాను అణిగియుండాలని తెలుసుకున్నాను. అగ్నికి సహజంగా రూపం లేకపోయినప్పటికీ కట్టెను చేరినప్పుడు ఆ రూపంలో భాసిస్తుంది. అలాగే ఆత్మగూడ వివిధ దేహాలయందు తాదాత్మ్యం చెంది ఆయా రూపాల్లో గోచరిస్తుందని తెలుసుకున్నాను.

6) చంద్రుడు:
చంద్రుడు సదా పూర్ణుడే యున్నను, భూమితో పరిభ్రమించుట వలన వృద్ధి క్షయములు పొందినట్లు కనిపించేలాగున, జనన మరణములు శరీరంనకే గాని, ఆత్మకు లేవని గ్రహించాను. అలానే ఆత్మ అనంతం, సంపూర్ణం అయినను శరీర మనో బుద్ధుల ఛాయా ప్రసరణచే ఆత్మ పరిమితమనే భ్రాంతి కలుగుచుందని తెలుసుకున్నాను.

7) సూర్యుడు: 
సూర్యుడు ఒకడే అయినను అనేక నీళ్ళ కుండలలో ప్రతిబింబించి అనేక సూర్యులుగా కనబడినట్లు, ఆత్మ ఒకటే అయినను దేహాది ఉపాధి భేదముచే వివిధమూ భిన్నమూ అయినట్లు కనబడుతుందని గ్రహించాను. సూర్యుడేవిధంగా నీటిని తన కిరణాలతో స్వీకరించి మరలా ఎలా విసర్జించునో అట్లే జ్ఞాని కూడా తాను సేకరించిన జ్ఞానాన్ని బోధ రూపంలో జీవులకు ప్రసాదించాలని గ్రహించాను. ఒకే సూర్యుని వలన కమలాలు వికసిస్తాయి. కలువలు ముకుళించుకుంటాయి. అలానే జీవులు వారి వారి పరిపాకాన్ననుసరించి ఆ బోధను గ్రహించగలుగుతారు కానీ,
సూర్యుడు మాత్రం అన్ని జీవులకు వెలుగును ఉష్ణశక్తిని అంతటా సమానంగా ప్రసాదించడంలో జీవుల గుణ దోషాలను యెంచనట్లే, యతులు తమ అనుగ్రహమును గుణ దోషాలు యెంచక అందరికీ ప్రసాదించాలని గ్రహించాను. సూర్యుడు తన ప్రకాశంతో వివిధ వస్తువుల బాహ్యరూపాలను సర్వులకూ గోచరింపజేసినట్లే, జ్ఞాని కూడా వాటి నిజతత్వాన్ని జిజ్ఞాసువులకు తెలియజేయాలని గ్రహించాను.

8) కపోతం (పావురం):
ఒకచెట్టుపై పావురముల జంట తమ పిల్లలతో వున్నవి. ఒకరోజు ఒక వేటగాడు పన్నిన వలలో పిల్ల పావురాలు చిక్కుకున్నవి. బయటకు వెళ్ళి వీటికి ఆహారం తెచ్చిన తల్లిపావురం పిల్లలు వలలో చిక్కుకోవడం చూసి, ప్రేమపాశంతో వాటి వద్దకు వెళ్ళి అదీ చిక్కుకుంది. అప్పుడే వచ్చిన మగపావురం వచ్చి తన భార్య పిల్లలు వలలో పడుట చూసి, వాటిమీదున్న మమకారంతో ఆ వల వద్దకు వెళ్ళి, అందులో చిక్కుకుపోవడం చూసి వ్యామోహ మమకారాలే బంధాలకు కారణమని గ్రహించాను.

9) అజగరం (కొండచిలువ):
కొండచిలువ తన ఆహారం కోసం అలమటించి తిరుగాడక, యాదృచ్చికంగా లభించిన ఆహారంను రుచికరమైన కాకపోయినా స్వీకరించినట్లు, ఇహపర సుఖాలకోసం ప్రాకులాడక, దైవికంగా లభించిన దానితో సంతుష్టి చెందవలెనని, కొండచిలువ జన సంచారమునకు దూరంగా నివసిస్తున్నట్లే మునియైన వాడు అందరకు దూరంగా యుండి నిరంతర ఆత్మనిష్ఠతో యుండవలెనని తెలుసుకున్నాను.

10) సముద్రం:
వర్షాకాలంలో నిండుగా పొంగి ఎన్ని నదుల నీరు తనలో కలిసిన పొంగుటగానీ, వేసవిలో నీరు తగ్గిన కృంగుటగాని చేయదు. చెలియలి కట్టను దాటదు. తనలో ఉన్న ముత్యాలు బయటకు నెట్టుటగానీ, బయటనుండి వచ్చు అపరిశుద్ధ వస్తువులను తనయందు ఉంచుకొనుటగాని చేయదు. అట్లే జ్ఞాని పరిపూర్ణుడై సుఖాలకు పొంగక, దుఃఖాలకు కృంగక, ధర్మమనే చెలియలి కట్టను అతిక్రమించకుండా ఉండాలని, అలానే తనలోని సద్గుణాలను వదలక, దుర్గుణాలను తనలోనికి రానీయక మెలగవలెనని గ్రహించాను.

11) మిడుత:
దీపకాంతిని చూసి భ్రాంతితో దానికి ఆకర్షింపబడి మిడుత నశించును. ఆ విధంగనే మానవులు దుఃఖ నిలయాలైన విషయాలును సుఖాలని భ్రమించి, రూపలావణ్య మోహముచే భ్రాంతిలో పడి ప్రశస్తమైన జీవితాన్ని వృథా చేసుకుంటూ దుఃఖమయ విషయాలలో చిక్కి నశిస్తున్నారు. అందుకే మనస్సును విషయమోహములకు గురికానివ్వకూడదని గ్రహించాను.

12) భ్రమరము:
భ్రమరము ఒక కీటకమును తెచ్చి ఒక గూడునందుంచి ఆ గూడు చుట్టు తిరుగాడుతూ ఎక్కువ ఝాంకారం చేయును. ఆ కీటకం భయంతో ఎల్లప్పుడు ఆ ఝాంకారం చేయుచున్న భ్రమరము పైననే దృష్టిని నిలిపి, దానినే చింతించుట వలన కొంతకాలమునకు ఈ కీటకం తానే భ్రమరమగును. అటులనే శిష్యుడు నిరంతరం తన గురువుపై దృష్టిని నిలిపి ధ్యానించినచో తానే గురువైనట్లు, ఆత్మనే ద్యానించినచో ఆత్మ స్వరూపమై భాసిల్లుతారని తెలుసుకున్నాను.

13) ఏనుగు:
మగ ఏనుగు తన ఎదుట ఉంచబడిన బొమ్మ ఏనుగును చూసి కామోద్రకానికి లోనై, గడ్డి ఆకులు కొమ్మలతో కప్పిన గోతిలో పడి బంధింపబడుతుంది. ఆ రీతిలో స్త్రీ సంబంధ వ్యామోహ ప్రలోభాలకు బంధింపబడి పతనం కారాదని మోహాన్ని జయించాలని తెలుసుకున్నాను.

14) లేడి:
మధుర సంగీతమునకు లేడీ పరవశమగును. వేటగాడు పొదలో దాక్కొని, శ్రావ్యంగా వాద్య సంగీతాన్ని వినిపించి దగ్గరకు వచ్చిన లేడిని వలపన్ని పట్టుకొనెను. అలాగే ప్రాపంచిక విషయముల చేత ఆకర్షింపబడి లౌకికమైన వాటికి హరిణమువలె చిక్కి విషయవలయంలో పట్టుబడకూడదని గ్రహించాను.

15) చేప:
జిహ్వేంద్రియానికి బానిసయైన చేప గాలానికి ఉన్న ఎరని మ్రింగాలని ప్రయత్నించి, తానే బలి అయిపోతుంది. దేహరక్షణ నిమిత్తం తగు ఆహారాన్ని స్వీకరించాలి తప్ప, జిహ్వ చాపల్యంతో చేపవలె రుచికరమైన ఆహారములకు ఆకర్షితులై అనర్ధాన్ని తెచ్చుకోక,  రుచులపట్ల అనాసక్తి వహించవలెనని తెలుసుకున్నాను.

16) తేనెటీగ:
(కొందరు తేనె సేకరించిన వ్యక్తి అని చెప్తారు)
తేనెటీగలు ఎంతో శ్రమించి తేనెను సేకరించి, ఆ తేనెను అనుభవించక ఒకచోట నిల్వచేస్తాయి. ఆ తేనెను తేనె సేకరించువాడు అపహరించి అనుభవిస్తాడు. అధికంగా ధనమును సంపాదించి అనుభవించక దాచుకొని పరులుపాలు చేయడం మంచిది కాదని గ్రహించాను. అలాగే తామరపువ్వుల పరిమళం చేత ఆకర్షింపబడిన తేనెటీగ రాత్రంతా ముడుచుకున్న కమలంలో బంధింపబడి మరణిస్తుంది. అలాగే యతి కూడా సుగంధ పదార్థాల పట్ల ఆసక్తుడై వాటిని సమర్పించే గృహస్థుని యింట చిక్కి పతితుడు కారాదని తెలుసుకున్నాను.

17) పింగళ అనే వేశ్య: 
పింగళ అనే వేశ్య ధనవంతులగు విటులకై గుమ్మం వద్ద అర్ధరాత్రి వరకు వేచియుండి,  ఎవరూ రాకపోవడంతో మోహం వీడి ఇంటిలోనికి పోయి స్వీయ పరిశీలన చేసుకొని, ఆనందమయుడైన ఆత్మారాముని వదిలి బుద్ధిహీనురాలినై మోహముకు లోనై తప్పు చేస్తున్నానని గ్రహించి, ఇక నుండి భగవంతుని ధ్యానములో తరించాలని తలచి, సర్వం త్యజించి పరమాత్మ పైన మనస్సు లగ్నం చేసి ముక్తురాలైంది . క్షణికమైన ఇంద్రియ సుఖంలకై దాసులై పరితపించుటకంటే  అంతర్యానం చేసి ఆత్మానందం పొందుట అసలైన సుఖమని గ్రహించాను.

18) లకుముకి పిట్ట :
(కొందరు గ్రద్ద అంటారు)
ఒక చేప/ మాంసపు ముక్కను నోటకరచుకొని పోవుచుండగా, ఇతర పక్షులు కొన్ని ఆ మాంసపు ముక్క కొరకు వెంబడించి పొడుస్తుంటే, ఆ బాధ భరించలేక ఆ మాంసపు ముక్కను జారవిడిచి ప్రశాంతంగా ఒక చెట్టు మీద కూర్చున్నది. అంతవరకు వెంబడించిన పక్షులు ఆ మాంసపు ముక్క పడినవైపు పోయినవి. త్యాగం పరమ సుఖం నిచ్చును. పామరు లాశించు లౌకిక సుఖాలు ఆశించుట దుఃఖహేతువని, వాటిని త్యజించుటయే శాంతికి మార్గమని తెలుసుకున్నాను.

19) బాలుడు -
చిన్న పిల్లలకు మానాభిమానములు ఉండవు. నిందాస్తుతులు వారికి సమానమే. చింతలుండవు. ఆడుతూ పాడుతూ ఆనందంగా నుందురు. అదే విధంగా యోగి చింతలు, మానాభిమానములు విడిచి, అన్నిటికీ అతీతుడై ఆత్మానందంలో నుండవలెనని తెలుసుకున్నాను.

20) కన్య -
ఒక యుక్త వయస్సు వచ్చిన కన్య యింటికి ఆమె  తల్లితండ్రులు ఇంటలేని సమయమున వివాహ నిమిత్తమై బంధువులు వచ్చిరి. వారి భోజనమునకు ఇంట బియ్యం లేనందున, ఆ కన్య వడ్లు దంచుట ప్రారంభించింది. ఆమె చేతిగాజుల సవ్వడి విని, ఈ ఇంట్లో వడ్లు దంచుటకు కూలీలను వినియోగించే శక్తి కూడా లేదని తెలుసుకొని, తమ పేదరికాన్ని గ్రహించి ఏం భావిస్తారోనని భయపడి ఒక్కొక్క గాజు మాత్రమే ఉంచుకొని మెల్లగా వడ్లు దంచింది. పలువురు ఒకచోట చేరితే ముచ్చట్లు కబుర్లు తప్పవని,  కావున ఆధ్యాత్మిక చింతనాపరులు ఒంటరిగా కూర్చుండి సాధన చేయవలెనని, జన సంసర్గం మంచిది కాదని తెలుసుకున్నాను.

21) శరాకారుడు -
బాణములను తయారుచేయు శరాకారుడు ప్రక్కన ఎవరున్నారు, ఏమి జరుగుతున్నది గమనించక ఏకాగ్రచిత్తముతో బాణం మొనలను పదును పెట్టడం చూసి, అలానే యోగి ఆత్మచింతన యందు ఏకాగ్రచిత్తుడై ఉండవలెనని తెలుసుకున్నాను.

22) పాము -
పాము తనకై ఇల్లు నిర్మించుకొనక, చీమలు/చెదలు నిర్మించుకున్న పుట్టలలోనే నివాసముంటుంది. యోగి కూడా తనకై గృహాదులు ఏర్పరుచుకొనక, ఇతరులు నిర్మించిన మఠాల యందు శిధిలాలయాలలోను జీవించాలని, అంతేగాక పాము తన జీవకృత్యాలను యే యితర జీవులకు తెలియనివ్వనట్లే, యోగి కూడా తన అభ్యాస రహస్యాలను గుప్తంగా ఉంచుకోవాలని, సదా ఒకేచోట వుండక పాము తిరుగుతున్నట్లే, యోగి కూడా ఒకే ప్రదేశంలో ఎక్కువ కాలం ఉండక ఏకాంతంగా గడుపుచూ, పాము తన కుబుసాన్ని నిశ్చింతగా విడిచినట్లు అంత్యకాలంలో తన దేహాన్ని నిశ్చింతగా విడువవలెనని తెలుసుకున్నాను.

23) సాలెపురుగు -
సాలెపురుగు తాను నిర్మించుకున్న సాలెగూటిలో తాను చిక్కి గతించిపోతుంది. అలానే మనిషి తన మనోభావాలనే విష వలయంలో చిక్కి నశించిపోతున్నాడు. యోగి ప్రాపంచిక విషయ వాసనలతో కూడిన మనస్సుకు చిక్కి పతనం కారాదని తెలుసుకున్నాను. అలాగే, సాలెపురుగు తన నోటి నుండి వెలువడే పదార్థమును దారములా మలిచి గూడును అల్లును. కొంత కాలానికి ఆ సాలెపురుగే ఆ గూడును పాడుచేసి మ్రింగివేయును. సాలీడు వలె పరబ్రహ్మ తన నుండియే జగత్తును సృష్టించును, తానే అంతయు లయింపజేయును. కనుక ఈ జగత్తంతా బ్రహ్మమయమని గుర్తించుకొనవలెనని తెలుసుకున్నాను.

24) తుమ్మెద:
తుమ్మెద ఒక పుష్పము నుండిగాక అనేక పుష్పాల నుండి మకరందమును గ్రహించు విధముగా యతి ఒకే ఇంటి నుండిగాక కొన్ని ఇళ్ళకు భిక్షకు వెళ్ళి గ్రహించినదానితో తృప్తి జెంది జీవించాలని గ్రహించాను. అలాగే తుమ్మెద వివిధ రంగులుగల పువ్వుల నుండి తేనె గ్రహించినట్లు సాధకుడు సకల శాస్త్రాల నుండి సారం గ్రహించాలని తెలుసుకున్నాను.

ఈ విధంగా దత్తులవారు తన గురువుల గురించి చెప్పి, మానవుడు తన దేహమే అత్యంత ప్రియమని భావిస్తూ, ధనమును ఆర్జిస్తూ, చివరికి తనువు చాలించును. ఎవరి కొరకైతే తాపత్రయ పడుతూ సంపాదిస్తాడో, వారే ఆ మృత దేహాన్ని కాల్చి బూడిద చేయుదురు. తిరిగి తాను ఆర్జించిన కర్మఫలముననుసరించి మరలా జన్మించును. కనుక శ్రేష్టుడైన వాడు సంసార మోహమందు పడక, ఈ మానవ దేహం పతనం కాకముందే సద్గతి పొందుటకు ప్రయత్నం చేయుటే ధ్యేయంగా యుండవలెనని తెలిపెను. 

దత్తుని రూపం - నామం 




ఈయన రూపం లోకంలో కనిపించే నాలుగు ఆశ్రమాలకూ అతీతమైనది.
తనది ఐదవ ఆశ్రమమని దత్తాత్రేయుడు పింగళనాగుడనే మునికి చెప్పెను. లోకంలో తన కన్నా వేరైనది ఇంకేది లేదనే సత్యాన్ని తెలిసిన వైరాగ్యవంతుడికి సంబంధించిన ఆశ్రమము ఈ ఐదవ ఆశ్రమము.
దత్తోపనిషత్తులో ఆయన ఈ ఆశ్రమంలోని వారు చరాచర జగత్తును తమ ఆత్మపరంగా సందర్శించి, త్రిగుణాతీతులుగా నిస్సంగులుగా ఉంటారనీ, వారికి ఎటువంటి కర్మ కలాపాలతో పనిలేదని తెలిపెను.

సకల ప్రాణులను తరింపచేయు మంత్రమేదైనా ఉన్నదా ప్రభూ అని శుకమహర్షి పరమేశ్వరుని అడిగినపుడు ఆ మహాదేవుడు చెప్పిన మాట "దత్త దత్త ఇదం వాక్యం తారకం సర్వదేహినాం".





తెలిసో తెలియకో మన పూర్వీకులు (ముందు తరాల వారు) సరిగ్గా సంప్రదాయకంగా పితృ కర్మలు చేయక పోవడం వలన, మరణించినవారి కర్మకాండలు సరిగ్గా నిర్వర్తించక పోవడం వలన పితృ దోషాలు సంక్రమిస్తాయి. పితృ శాప ఫలితంగా ఇంట్లో కలహాలు, వివాహ ఆటంకాలు, అనారోగ్యాలు, మనస్థాపం, కుటుంబ అభివృద్ధి లేకపోవడం, సంతానం లేకపోవడం... ఇత్యాది అనేక బాధాకర సమస్యలు ఉత్పన్నమౌతాయి. 
ఈ పితృ దోషం చిన్నగా ఉంటే - బిడ్డల వివాహం ఆలస్యం, గర్భస్రావం, కుటుంబ సభ్యులకు ఇ ఎన్ టి సమస్యలు, చర్మ సమస్యలు వస్తాయని,
మధ్యమముగా ఉంటే - బుద్ధి మాంద్యం, విడాకులు, తీవ్ర కలహాలు, మనశ్శాంతి లేకపోవడం లాంటి సమస్యలు ఉంటాయని,
తీవ్రంగా ఉంటే - అగమ్యగోచర జీవితం, అకాల మరణాలు తదితరం ఉంటాయని పెద్దలు చెప్తుంటారు. దీనికి ఏకైక సులభ పరిష్కార మార్గం దత్తుని పాదాలు పట్టుకోవడం. వీలైనంతవరకు దత్తుని నామస్మరణ చేస్తే, ఎంతటి పితృ దోషమైన తొలగిపోతుంది. 

దత్తుని అనుగ్రహం చేత ఆయురారోగ్యాలు సిద్ధిస్తాయి. గ్రహబాధలు తొలగుతాయి. పితృ శాపం నుండి విముక్తి కలుగుతుంది. అన్నింటికి మించి జ్ఞానం లభిస్తుంది. ఇహ పరానికి దత్తోపసన ప్రధానం. దత్త నామ స్మరణ ఇంతటి దివ్యమైనది. 

అనసూయాత్రి సంభూతో దత్తాత్రేయో దిగంబరః
స్మర్తృగామి స్వభక్తాన ముద్ధార్ధ భవసంకటాత్

ఆస్తికుడైనా, నాస్తికుడైనా దత్తా అని తలచినంత మాత్రముననే వారిని అనుగ్రహించుదురు అన్న మాట కొందరికి అసత్యంగా ఉండవచ్చు. ఎన్నిసార్లు పిలిచినా పలకడేం... అన్న పరిహాసం కొందరిది.
దత్తుని దర్శనమో, అనుగ్రహమో గుర్తించడానికి మహర్షులం కాకున్నా, నిర్మలమైన భక్తులమై యుండాలి. కానీ, సంశాయాత్ములైన తమలో భక్తి, నిర్మలత్వం, విశ్వాసం కొరవడినదన్న సత్యాన్ని గ్రహించరు. బహుశా కలి ప్రభావవేమో!
ఎవరు గ్రహించిన, గ్రహించకపోయినా మానవులను ఉద్ధరించుటకు తాను తన ధర్మరక్షణ కార్యమును నేటికీ కొనసాగించుచూ ఉన్నారన్నది యదార్థం. గుర్తించినా, గుర్తించకపోయినా తనని తలచిన వారికి ఏదో రూపేణా అనుగ్రహ ఫలితం అందుతుంది.
ఇక్కడ ఓ కథ చెప్పాలనిపిస్తుంది -
ఒకానొకప్పుడు ఓ రాజుగారికి భగవంతుడు ఎక్కడ ఉన్నాడు? ఉంటే కనిపించడేం? అన్న సందేహం వచ్చి, సమాధానం చెప్పమని సభాసదులను ప్రశ్నించగా, భక్తుడగు ఒక సేవకుడు నేను సమాధానం చెప్పెదనని, ఒక కడవ నిండా పాలు తెప్పించి, అదే పనిగా కలియబెడుతుండగా, కొంత సమయం వేచి చూసి అసహనంతో ఆ రాజు ఏం చేస్తున్నావు, భగవంతుడు ఎక్కడ అని అగ్రహించగా, కోపం వద్దు ప్రభూ, ఈ పాలులో నెయ్యి ఎక్కడ ఉందో వెతుకుతున్నాను అని సేవకుడు చెప్పెను. దానికి రాజు నవ్వి, ఓయీ! అజ్ఞాని! పాలు కాచాలి, తోడుపెట్టి పెరుగు అయ్యాక, చిలికి చిలికి వెన్న తీసి కాస్తే, అప్పుడు నెయ్యి కనిపిస్తుంది అని అనగా, ప్రభూ! ఇదే మీ సందేహానికి సమాధానం. నెయ్యి పాలంతటను వ్యాపించియున్నను, జలాంశముచే క్షీరం గలసి యున్నందువలన కనిపింపక యున్నట్లే, భగవంతుడు చరాచరమంతా నిండియున్నా మాయ అను ఆవరణమువలన కనిపించడం లేదని, చిలికి చిలికి నెయ్యిని కాంచినట్లే, హృదయమందు ఆత్మానాత్మమధనము చేయువారికి భగవానుడు కనిపించునని చెప్పెను. 
ఇది అర్థమైన వారికి అర్థమైనంత🙏

ఏ చోట చదివానో, ఏ నోట విన్నానో గానీ...మనస్సు పట్టిన నాలుగు మాటలు -

ఎక్కడ దత్త దత్త దత్త అని స్మరించబడుతోందో,
ఎక్కడ దత్త నామసంకీర్తన జరుగుతోందో, 
ఎక్కడ దత్త నామము భజింపబడుతోందో
అటువంటి ఇల్లు, సిధ్ధుల ఆశ్రమం.
అక్కడ సకల దేవీదేవతలు  కొలువై ఉంటారు.

ఎవరి హృదయం నిరంతరం దత్త దత్త దత్త అని స్పందిస్తుందో, అట్టి హృదయమే మాలాపురం. (మాలాపురం దత్తుని ఆవిర్భవ స్థానం)

ఎవరి మనసు "అనసూయ"
ఎవరి బుధ్ధి "అత్రి" అవుతుందో,
వారి హృదయంలోకి దత్తమై వచ్చేవాడే దత్తుడు.

దత్తుని వైభవం అనంతం. నాకు తెలిసింది అణుమాత్రం.

              🙏శ్రీ దత్త శరణం మమ🙏